Wanneer COVID-19 begin maart Italië platlegt, speelt de 21-jarige topvolleybalster Nika Daalderop bij de Italiaanse club II Bisonte Firenze. Het volleybalseizoen wordt abrupt afgebroken, tot spijt van de jonge Amsterdamse. “Ik heb sindsdien geen teamgenoot meer gezien.”
Haar carrière begon ruim twaalf jaar terug, toen Nika Daalderop zich nietsvermoedend inschreef bij Volleybalvereniging Amsterdam. Met het verstrijken van de jaren blijkt ze wel érg goed te zijn. Dat wordt onder meer onderschreven met een Ingrid Visser Talent van het Jaar Award en een selectie voor het team van Jeugd Oranje. “Pas toen m’n manager naar me toe kwam en me vertelde dat ik het jaar daarop bij een Duitse club of andere clubs zou kunnen spelen, dacht ik: ‘Oja, dat wil ik dan wel proberen’.”
Na haar eindexamens aan het Vossius Gymnasium begint de volleybalster niet aan een studie zoals de meeste leeftijdsgenootjes. Ze kiest ervoor om haar volleybalcarrière naar een hoger niveau te tillen, net over de grens bij Duitsland. Ze heeft het voor het uitkiezen, maar het wordt de club Ladies in Black Aachen.
Eerst waarmaken
Haar nuchtere en live in the moment-mentaliteit en talent hebben haar al ver gebracht. “Ik denk vaak: ‘laat ik het eerst nog maar eens waarmaken’. Je kunt natuurlijk een groot talent zijn met veel potentie maar uiteindelijk nergens komen.” Momenteel speelt ze bij haar vierde buitenlandse club, Igor Volley Novara in Italië. Het interview vindt dan ook telefonisch plaats, op een zaterdagmiddag vlak na de training. “Hierna heb ik weekend.” Tot voor kort bivakkeerde Daalderop nog in Amsterdam, nadat het volleybalseizoen bij haar voormalige Italiaanse club, II Bisonte Firenze, door COVID-19 abrupt werd afgebroken. “Dat was heel raar. Van de een op andere dag zaten we in quarantaine.”
Op een gegeven moment werd het zo heftig dat ik naar huis wilde.
Daalderop vertelt over haar laatste uit-wedstrijd met II Bisonte Firenze, in Novara. “We hadden vóór de wedstrijd nog een ochtendtraining gedaan, wat we altijd doen, en gingen terug naar het hotel. Na ons middagdutje en de lunch, kregen we drie uur van tevoren plotseling bericht dat de wedstrijd niet doorging. Hij was afgelast omdat heel Italië code rood had gekregen en in lockdown moest. Diezelfde middag zijn we met de bus teruggereden naar Florence.”
Doortrainen of quarantaine
Voor het team volgen drie à vier onzekere dagen. “We hadden geen idee of we überhaupt nog mochten trainen of dat alles werd afgelast.” Ze stoppen tijdelijk met trainen, maar pakken na een paar dagen de bal toch weer op Helaas niet voor lang: de training wordt gestaakt en het hele team gaat in quarantaine. “Ik heb sindsdien geen teamgenoot meer gezien.” Op dat moment is het al bekend dat Daalderop weg gaat bij de club in Florence. “We mochten de straat niet op dus ik kon ook niet even bij teamgenoten langs om afscheid te nemen. Op een gegeven moment werd het ook zo heftig dat ik wel naar huis wilde.”
Dat blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. “Er waren bijna geen vluchten meer. Het vliegveld in Florence was al helemaal dicht; er werd niet meer gevlogen. Dus toen heb ik met een Duitse en een Nederlandse teamgenoot, (die ook naar huis gingen), de trein naar Rome gepakt. Dat was één van de weinige vliegvelden waar nog wel vluchten vertrokken.” Daalderop en haar Nederlandse teamgenoot vliegen naar Düsseldorf, want Nederland ontvangt dan al geen Italiaanse vluchten meer. “Onze manager heeft mij en mijn Nederlandse teamgenoot uiteindelijk opgehaald. Het voelde echt als een wereldreis.”
Samen trainen
Eenmaal in Nederland, zonder team, heeft Daalderop veel aan haar vriend en tevens professioneel handballer, Bobby Schagen. Ze ontmoet hem jaren daarvoor in Stuttgart, waar ze allebei speelden. “Een journalist van Regio TV Stuttgart had het idee om een interview met Bobby en mij te doen, omdat we allebei uit Amsterdam komen, in het Nederlands team zitten en in Stuttgart speelden. Hij wilde dat ik Bobby leerde volleyballen en hij mij handballen.” En van het een kwam het ander.
Nu waren de twee atleten door COVID-19 weer in Amsterdam. “Normaal gesproken handbalt hij in Duitsland maar het was ook bij hem onduidelijk of alles door zou gaan.” De twee ploffen niet op de bank neer, maar gaan samen trainen. Ze kunnen in de Aristos Hal terecht, waar haar vriend een tijdlang handbalde. Daar trainen ze in het krachthok en werken aan hun techniek. Het is heel moeilijk om in je eentje fit te blijven, en een (thuis)workout te doen. In dat opzicht was het fijn dat we het samen konden doen.”
Ik vind die testen echt verschrikkelijk.
Inmiddels zit de volleybalster na een korte onderbreking in Nederland al vijf weken in Italië, waar ze zich volop voorbereidt op het nieuwe seizoen bij haar nieuwe club in Novara. Haar voormalige clubgenoten van Firenze ziet ze pas wanneer ze tegen ze moet spelen. Zaterdag is de eerste officiële wedstrijd, met voorafgaand een coronatest. “Ik hoop niet dat het hele seizoen zo gaat zijn want ik vind die testen echt verschrikkelijk.”
Als het aan Daalderop ligt, gaat ze nog wel even door met volleyballen. “Ik zou niet weten wat ik anders zou doen”, grapt ze. De meeste volleybalsters stoppen rond hun dertigste. “Zolang mijn lichaam blijft meewerken en ik het leuk blijf vinden, ga ik door. Je geeft er namelijk ook veel voor op. Het grootste gedeelte van het jaar woon ik ergens anders, ver weg van mijn vrienden en familie. Ik hoop dat ik nog een studie op afstand kan doen, zodat ik tegen die tijd iets achter de hand heb.” Maar voor nu heeft de Amsterdamse twee doelen voor ogen: haar debuut in de Champions League maken en zoveel mogelijk winnen.
