Redacteur Iris ten Have praat graag met mensen die ze (nog) niet kent. In haar serie ‘Lessen van een vreemde’ deelt ze de onverwachte, onvoorspelbare en soms ontroerende verhalen die dat oplevert. Aflevering 3: Alyxandra.
“Ik vind het jammer dat onze samenleving kunst en cultuur niet genoeg waardeert. Dat maakt het moeilijk je pad te vinden als je een baan in deze sector zoekt.” De dag dat ik Alyxandra Westwood ontmoet, ben ik druk bezig met mijn interviewreeks met kunstenaars, over oud-studenten die na een ‘sociaal-verantwoordelijke’ richting toch een carrière in de kunst wagen. Het toeval wil dat ik die week in gesprek raak met nog meer vreemden die op de één of andere manier ook verwikkeld zijn met kunst. Alyxandra is een van hen.
Alyxandra vormt met Manon van Daal en Sarah Nuiver het Utrechtse curator collectief Gathered Self. Om stabiliteit te bieden naast haar freelance klussen, geeft Alyxandra ook Engels op een mbo. Daarnaast werkt ze sinds vier jaar bij een Utrechtse vintage modezaak, waar we elkaar treffen.
Als je goed luistert, hoor je een klein accent in Alyxandra’s Nederlands: ze leerde pas Nederlands op haar twintigste, toen ze vanuit Melbourne naar Utrecht verhuisde om te studeren aan de HKU.
Er heerst nog steeds het idee dat kunst alleen voor de hogere sociale klassen bestemd is
“Kunst gebruiken als middel om mensen met elkaar te verbinden, dat is een van de belangrijkste doelen van Gathered Self,” legt Alyxandra uit. Haar collectief kreeg subsidie van de gemeente Utrecht en het Boellaardfonds om een tentoonstelling voor te bereiden met kunstenaars uit Australië en Nederland. Ook organiseerden ze afgelopen zomer een serie workshops, waaronder een prentkunst workshop voor kinderen en een ‘Schilder je Eigen Tas’-avond voor vrouwen uit een buurthuis. “We willen laten zien dat kunst breed is en dat iedereen creatief is. Door het toegankelijk te maken.”
Creatief zijn we allemaal
“Vroeger, in de tijd van de Romeinen en de Grieken, waren kunst, filosofie, taal en sociale wetenschappen allemaal even belangrijk. Wel speelde de maatschappelijke hiërarchie een grote rol: alleen de elite kon zich een opleiding veroorloven,” vervolgt Alyxandra. “Nu is onderwijs veel toegankelijker. En tóch heerst er nog steeds het idee dat kunst alleen voor de hogere sociale klassen bestemd is. Maar creatief zijn we allemaal. Hoe kunnen we de ruimte geven aan mensen om creativiteit te waarderen, en laten zien dat het wel belangrijk is? Daar houd ik me mee bezig.”
Mijn ouders drongen er altijd op aan om een richting te kiezen waar mijn hart echt lag
Alyxandra weet hoe moeilijk het kan zijn om binnen de kunst een baan te vinden. Toch koos ze toch voor die richting. Maar waarom dan? vraag ik haar. “Ik kom uit een heel creatieve familie. Mijn moeder is schrijfster, mijn vader kunstenaar, mijn stiefmoeder curator. Ik had altijd hun voorbeeld voor me, dat het mogelijk was.”
Haar ouders gaven beiden ook les. “Vaak zagen ze studenten die na een ‘normale’ carrière toch weer terugkeerden naar de kunst. Ze wilden me dat tijdverlies eigenlijk besparen en drongen er altijd op aan dat ik een richting moest kiezen waar mijn hart echt lag. Never compromise.”
Sommige dingen moet je toch echt in je moedertaal uitspreken.
Een bestaan
Voor een voortzetting van ons gesprek neem ik opnieuw contact met Alyxandra op. Maar een datum kiezen blijkt ingewikkeld. “Ik ben op het moment zo ontzettend druk!” Een goed soort druk, blijkt. Alyxandra werkt sinds een paar maanden fulltime als onderwijscoördinator en curator bij het Fashion for Good Museum in Amsterdam. Haar zoektocht naar een baan die al haar interesses – onderwijs, kunst en mode – combineert is gelukt. Een zoektocht naar een stabieler bestaan.
En ook is er binnen deze baan ruimte om haar roeping om kunst toegankelijker te maken verder te volgen. Momenteel is ze bezig om binnen het museum een speciaal programma op te zetten voor mbo’s. Want kunst moet toegankelijk zijn voor iedereen.
Met medewerking van Marijne Beijen
