Kijk naar een gemiddelde bordesfoto van een regering en de monotone pakken vliegen je om de oren. Zap je per ongeluk naar NPO Politiek, dan is de kans groot dat je midden in een oersaai monoloog van een oude grijze brombeer belandt. Anders is dat bij onze zuiderburen, waar de jonge Conner Rousseau al een aantal jaar een frisse linkse politieke wind laat waaien.

Het is midden maart van dit jaar en heel Vlaanderen zit voor de buis. Na zeven afleveringen zijn we aanbeland bij de finale van The Masked Singer, een zangwedstrijd waarin Bekende Vlamingen het tegen elkaar opnemen. De deelnemers hebben pakken aan, ze zijn onherkenbaar. Wie ze zijn kun je slechts raden op basis van hun stem. Er zijn nog maar drie deelnemers over: Miss Poes, Ridder en Konijn. Op het moment dat het konijn zijn ware identiteit onthult, is er in veel Vlaamse woonkamers een collectief ‘Huh? Hij?’ te horen.

Conner Rousseau, de 29-jarige voorzitter van de Vlaamse politieke partij Vooruit laat zijn gezicht zien. Zijn optreden oogst lof.  Maar direct is er ook kritiek. Moet een volksvertegenwoordiger zich lenen voor entertainmentshows? Is het niet te plat? Heeft hij geen belangrijkere zaken aan zijn hoofd, zoals de zojuist uitgebroken oorlog? “Men wil altijd dat politici gewoon tussen de mensen staan”, reageert Rousseau de volgende ochtend. “Ik ben ook maar een gast van 29 die eens iets anders wil doen.”                     

Sinds 2019 is Conner Rousseau de talk of the town in België. Hij is overal. Bij The Masked Singer dus, maar ook bij De slimste mens. Rousseau is daarnaast bijna wekelijk te zien en te horen op televisie en radio. Hij danst op zelfgeorganiseerde festivals en heeft ruim 140 duizend volgers op Instagram.

Op Instagram neemt hij je mee in zijn leven als partijvoorzitter (“vandaag ne hele dag back to back meetings, zot”) en beantwoordt hij vragen van zijn volgers, vaak met humor, smileys en zelfspot. “Hoe waart ge als kind?” vraagt een meisje. “Zeer Druk 💀”, antwoordt Rousseau. “Nog tips voor het eerste jaar rechten?” vraagt een jongen. “Goeie aantekeningen maken (of verkrijgen🤪)”, grapt hij terug.

Als een van de eerste politici lijkt Rousseau te snappen hoe politiek en sociale media elkaar kunnen versterken en hoe je thema’s als armoede en racisme behapbaar en toegankelijk kan maken. Als een van de weinigen spreekt hij jongeren direct en in hun eigen taal aan. Wie is deze knappe, linkse Vlaamse politicus, die alle traditionele volksvertegenwoordigersconventies aan zijn laars lijkt te lappen?

Hij was zoals veel studenten: meer op café te vinden dan in de collegebanken.

Hoofd social media

Conner Rousseau (1992) werd geboren in Sint-Niklaas bij Antwerpen, als zoon van professor gerontologie Christel Geerts en Jo Rousseau, zijn leven lang directeur van een jeugdvakantiecentrum aan de grijze Belgische kust. Rousseau studeerde rechten aan de Universiteit van Gent, maar typeerde zijn tijd daar al eens met drie woorden: “Overpoort, Overpoort, Overpoort”. Het is een straat met zo’n 35 cafés, frietkotten en pitazaken. Hij was zoals veel studenten: meer op café te vinden dan in de collegebanken.

Het ging snel toen Rousseau eenmaal binnen was bij de socialistische partij sp.a. Hij schopte het gauw tot Vlaams parlementslid en partijvoorzitter, de jongste ooit. Op snelle en slimme wijze maakte hij zichzelf onmisbaar voor de partij. Nog voordat hij z’n diploma op zak had, was hij het manusje-van-alles. Hij liep rond zonder afgelijnde taak.

De partij zocht naar iemand die soepele instafilmpjes kon maken. Rousseau vond het geen leuk klusje maar pakte toch de handschoen op. Dat deed hij eerst alleen voor John Combrez, de toenmalig voorzitter van de partij. Dat ging zo goed dat ook de rest van de partij de filmpjes van hem wilde. Was hij twee dagen ziek, waren er twee dagen geen filmpjes.

Het bleek een geitenpaadje naar de partijtop. Snel werd hij hoofd social media en niet veel was hij lijsttrekker in Oost-Vlaanderen. De partij verloor dik, maar Rousseau werd verkozen. De sp.a gleed af in de peilingen en toen hij zich ook mengde in de strijd voor het voorzitterschap van de hele partij, won hij die verkiezing.

Zonder kennis van het Nederlands lukt het simpelweg niet om iets van je leven te maken.

Conner Rousseau

Al vanaf 2019 was men bezig om een coalitie te vormen voor een nieuwe regering. Keer op keer mislukte het. Tot Rousseau zijn eigen idee presenteerde: de Vivaldicoalitie, waarin zowat alle smaken van het politieke spectrum vertegenwoordigd zijn. Van socialisten, liberalen, groenen tot christendemocraten, vernoemd naar de vier seizoenenvan Italiaans componist Vivaldi. De huidige Vlaamse regering De Croo was geboren. Met daarin twee ministerposten voor de partij van Rousseau.                                          

Omdat iedere zichzelf respecterende Bekende Vlaming (BV’er) een podcast heeft, heeft Rousseau er ook een: Kinderen van de Barkentijn. De Barkentijn is een herberg aan de Belgische kust. Scouts houden er regelmatig kampen. Het zijn vooral buitenbeentjes die op de Barkentijn hun plek vinden, zij die op school uit de toon vallen. Kinderen wiens ouders gescheiden zijn, een drankprobleem hebben bijvoorbeeld. In de podcast praat Rousseau met ze en behandelt ze stuk voor stuk respectvol, laat ze rustig hun verhaal vertellen en gaat een oprecht gesprek aan met leeftijdsgenoten uit alle uithoeken van de samenleving. Juist op deze kampen creëerde Rousseau zijn wereldbeeld, de kampen waar hij – en met hem heel België – de hele samenleving tegenkwam, van boven- tot onderkant.

“Ik had nooit verwacht dat ik een boek zou schrijven”, begint Conner Rousseau zijn boek T., dat is geschreven als een soort eerbetoon aan het jongetje T. dat vroeg stierf en een miserabel leven had. “Dit is geen politiek manifest, eerder een mix van ideeën, anekdotes en een biografie. Noem het mijn origin story: hoe ik als organisator van jeugdkampen partijvoorzitter werd.”

Links met opgestroopte mouwen

Naar mate zijn ster rijst, is het wachten op het eerste relletje. In een interview met het weekblad Humo stelde hij zich niet echt in België te wanen wanneer hij door de Brusselse wijk Sint-Jans-Molenbeek (kortweg Molenbeek) liep. De burgemeester was not amused, reageerde met ‘woede en walging’ en betichtte Rousseau van racisme en xenofobie. “De reductionistische kijk op mijn gemeente kwetst en geeft voeding aan extreemrechts”, zei ze. Zoals wel vaker blijkt: mensen lezen een titel en beginnen te Twitteren zonder het artikel zelf te lezen. In het interview pleit Rousseau namelijk voor een wat ‘flinksere’ koers dan zijn voorgangers. Minder pamperend, met meer gedwongen taallessen. “Zonder kennis van het Nederlands lukt het simpelweg niet om iets van je leven te maken”, schrijft hij in zijn boek. Niet uitsluitingsgericht, maar met als doel hen met een achterstandspositie simpelweg wat meer te betrekken bij de samenleving, een soort links met opgestroopte mouwen.

Eigenlijk kennen we in Nederland niemand zoals Rousseau.

Het is één van zijn stokpaardjes. Opvallend hard oordeelt hij over volwassenen die hun kinderen slecht opvoeden. Hij gaat zelfs zover dat hij ‘het recht op kinderen’ bestrijdt. “Het is bullshit. Sommigen vinden een inperking op het recht op kinderen in alle gevallen ethisch onverantwoord. Ik zal je zeggen wat ethisch onverantwoord is: kinderen op de wereld zetten en hen fysiek en emotioneel verwaarlozen.”      

Eigenlijk kennen we in Nederland niemand zoals Rousseau. Er zijn jonge veelbelovende Kamerleden, maar ze halen in de verste verte niet hetzelfde bereik als Rousseau. In tijden van een verruwing van het politieke debat en de versplintering van het partijlandschap (met name op ver-rechts) zou het een welkome verandering zijn wanneer er ook op links jonge gewiekste politici opstaan die een progressief verhaal – met bijvoorbeeld meer aandacht voor de koopkracht van de sociale minima en beter en goedkoper openbaar vervoer – stevig in de verf kunnen zetten.

Af en toe een platte spelshow, hier en daar wat blauw getrapte ideologische schenen en zo nu en dan wat platte Vlaamse slang op Instagram daargelaten zorgt Conner Rousseau over de grens in ieder geval voor een nieuwe vorm van politiek en een frisse wind op gebied van overheid-burger-communicatie. Het zou een blauwdruk kunnen zijn voor verandering in ons eigen land.