Columnist en muziekrecensent Bram Emmer ziet op sociale media al kinderen schitteren nog voor ze goed en wel kunnen praten. ‘Online aanwezigheid zit in 2020 zo goed als in het geboortepakket.’
Ik zag een lachende baby op Twitter. “Haar eerste lach”, had een gelukkige moeder/regisseur boven het filmpje getypt. De video was 2600 keer bekeken. En eerlijk is eerlijk, het was een uitzonderlijk lief lachje.
Maar ik had die dag al wat Twitter achter de rug, dus ik was in een extra sceptische bui. Er moeten nu zo veel kinderen opgroeien voor wie de camera een vast lid van het gezin is, dacht ik. Bij verschijning van een camera gaan ze in ‘aan’-modus. Nu moet er iets leuks gebeuren, want dat vinden papa en mama leuk. Die verdwijnen overigens met hun gezichten achter het apparaat, als een soort digitaal kiekeboe. Vooral kinderen van bekendheden zijn de klos: North West, het kindje van Kanye West en Kim Kardashian, had al een eigen Instagrampagina voordat ze kon praten.
Het bleek niet meer zo interessant om te lezen dat het op 4 oktober 2013 “echt een chill tussenuur” was geweest
Hoelang was de moeder hiervoor al aan het filmen? Ging er een shot van een half uur aan vooraf waarin niets gebeurde? Of greep mama na het eerste teken van een beginnende gniffel naar haar telefoon? Ik weet niet welke van de twee erger is.
Tattoo’s bij baby’s
Misschien wordt het tijd om de permanentie van ons online-bestaan hetzelfde te behandelen als permanentie in andere dimensies van het leven: met een leeftijdgrens. We geven baby’s ook geen tattoos. Online aanwezigheid zit in 2020 zo goed als in het geboortepakket. Voordat je doorhebt dat jij en je mama twee verschillende personen zijn besta je al op het internet, en ben je al gekleurd in de ogen van de wereld. De erfzonde van de digital native.
Er zullen van mij ook wel wat kindermomentjes te vinden zijn in de krochten van het internet. Hier en daar een trui met een gekke kleur, of een net ongelukkig uitgevallen bijknipbeurt. Mijn twitteraccount van mijn middelbareschooltijd heb ik gelukkig kunnen verwijderen. Het bleek niet meer zo interessant om te lezen dat het op 4 oktober 2013 “echt een chill tussenuur” was geweest.
Ondanks deze harde breuk met mijn verleden zullen de feitjes en oneliners die ik als vijftienjarige zelf het universum in slingerde tot in de eeuwigheid te vinden zijn. Hetzelfde geldt voor deze column, die ik morgen, over een jaar of misschien wel tien jaar onvermijdelijk compleet kut zal vinden. Maar daar heb ik tenminste zelf voor gekozen.
