Hoewel ik weet dat zijn overwinning in de praktijk weinig effect zal hebben op mij — tussen zijn mandaat en mij zit immers een oceaan — heb ik Mamdani’s campagne op de voet gevolgd. Je kon ook niet om hem heen, wat absoluut een kracht was achter zijn campagne; Mamdani was overal. Online wist hij de jonge kiezer te vinden door te verschijnen in populaire sociale media rubrieken als Gaydar en Subwaytakes. In de ‘echte’ wereld dook hij op op plekken die je niet met politiek associeert, maar waar veel jonge kiezers zijn: achter de DJ-booth in een club en bij een Pink Pantheress concert. Wellicht onorthodox, maar uiterst effectief: voor het eerst in vijftig jaar gingen meer dan 2 miljoen New Yorkers naar de stembus, waarvan meer dan de helft van de stemmen naar Zohran Mamdani ging. Hij wist zich tijdens zijn campagne te profileren als iemand die naast cool, intelligent en gezellig óók politieke ambities heeft.
Een baken van hoop
Naast zijn zichtbaarheid, was het uiteindelijk zijn boodschap die Mamdani’s campagne zo succesvol maakte. Mamdani toonde dat hij lef heeft, is uitgesproken links, en staat principieel achter zijn normen en waarden. Hij steunt de LHBTQI+ gemeenschap, is anti-Zionistisch, vóór immigranten en tegen miljardairs en het grootkapitaal. Ook al staat New York City bekend om de vele succesvolle zakenlui die er rondlopen, leven veel inwoners in armoede. Mamdani wist juist hen aan te spreken met ambities voor gratis busvervoer, gemeentelijke supermarkten waar de prijzen laag worden gehouden, een hoger minimumloon en het bevriezen van huurprijzen. Uiteraard is het afwachten hoeveel hij van deze ideeën daadwerkelijk waar kan maken, maar zijn plannen om de armoede in de stad te verhelpen voelen als een reddingsboei in een kolkende oceaan van negatieve nieuwskoppen. Zijn idealisme is een baken van hoop in een tijd die soms akelig hopeloos aanvoelt. Zijn positiviteit en medemenselijkheid wisten zelfs mensen ver buiten de grenzen van The Big Apple te inspireren.
‘Het voelt als het bewijs dat politiek niet per definitie cynisch is, maar medemenselijk en eerlijk kan zijn’
Uiteraard is Zohran Mamdani niet binnen alle kringen geliefd. Zelfs binnen zijn eigen partij, de Democraten, kon hij niet altijd rekenen op steun. In zijn campagne durfde hij openlijk kritiek te leveren op de status quo en door zijn principiële houding werd hij door sommigen gezien als radicaal en extremistisch. In de aanloop naar de verkiezingen werd Mamdani door zijn tegenstanders voortdurend neergezet als een vreemde, een buitenstaander die ‘New York City niet zou vertegenwoordigen’; een stad die juist gekenmerkt wordt door haar diversiteit. Hij probeerde juist die xenofobie te gebruiken als wapen: hij verscheen op social media in een video waarin hij New Yorkers in het Arabisch opriep om te gaan stemmen. In een andere video sprak hij de grote Latino gemeenschap in de stad toe in — weliswaar licht gebroken — Spaans.
De pogingen van zijn tegenstanders hem te kleineren, maakt zijn overwinning in mijn ogen des te meer betekenisvol. Het voelt als het bewijs dat politiek niet per definitie cynisch is, maar medemenselijk en eerlijk kan zijn. Dat het mogelijk is om principes te hebben én te winnen.
Mamdani-optimisme
Laat Mamdani’s overwinning dienen als een herinnering aan Nederlandse politici dat sterke principes lonen. Nu de formatieperiode van start is hoop ik dat progressieve partijen deze les ook trekken. Hierbij mijn oproep aan D66 en GroenLinks-PvdA: blijf voor jullie principes staan. Ik hoop dat ze de Nederlander ook dit Mamdani-optimisme gunnen. Ik hoop.
Eindredactie door Maria van Riel
