Het verhaal speelt zich af in het zuiden van de Verenigde Staten tijdens de vroege 20e eeuw en volgt het leven van Celie, een jonge zwarte vrouw die te maken krijgt met extreme tegenslagen zoals misbruik, racisme en seksisme. De originele film komt uit 1985 en is geregisseerd door Steven Spielberg met Whoopi Goldberg in de hoofdrol.
Colorisme
Zondag 21 januari was er een exclusieve voorpremière van de nieuwe film geregiseerd door Blitz Bazawule. Deze werd georganiseerd door Pass the Popcorn – een platform gecreëerd voor BIPOC (Black, Indigenous, and People of Color) filmliefhebbers om films en series te bespreken. De initiatiefnemer van Pass the Popcorn, Rudy Asibey (34), benadrukt hoe het verhaal thema’s aansnijdt die vandaag de dag nog steeds van groot belang zijn.
Een van deze thema’s is colorisme, een vorm van discriminatie waarbij mensen met een donkere huidskleur, vooral binnen dezelfde etnische groep, ongunstig worden beoordeeld ten opzichte van mensen met een lichtere huidskleur. Asibey legt uit: “Het heeft een gesprek over colorisme op gang gebracht, over hoe zwarte vrouwen worden behandeld en over genderrollen. Deze gesprekken zijn belangrijk, en als je de film kijkt, voel je dat vrouwen in de zaal moeite hebben om de film af te kijken. Vooral als dark-skinned zwarte vrouw word je geconfronteerd met veel stereotypes. Dit is een van de eerste films die dit toont.”
De film belicht stereotypen, zoals dat donkergekleurde zwarte vrouwen minder succesvol zouden zijn
Ze vervolgt: “De reis naar zelfliefde die Celie ondergaat, heeft impact gehad op ons allen, ook op mij als zwarte vrouw.” De film belicht specifiek de stereotypen waarmee donkergekleurde zwarte vrouwen worden geconfronteerd, zoals de aanname dat ze minder aantrekkelijk of minder succesvol zouden zijn. Door deze thema’s vroeg in het gesprek te introduceren, wordt de relevantie en ernst van colorisme binnen de context van de film benadrukt.
Actuele en levendige herinterpretatie
In de film wordt aandacht besteed aan genderrollen en hoe deze, in combinatie met raciale vooroordelen, de ervaringen van zwarte vrouwen uniek maken. Met name de strijd tegen dubbele discriminatie – vanwege zowel geslacht als huidskleur, wordt belicht. Asibey wijst erop dat deze thema’s nog steeds zeer relevant zijn, en dat er nog steeds een lange weg te gaan is in de strijd tegen racisme en seksisme.
De versie van Bazawule wijkt qua toon en stijl aanzienlijk af van die van Spielberg. Zo is de film een musical, geïnspireerd op de Broadway-versie, en worden emotionele momenten uitvergroot door het gebruik van muziek. De film is helder en kleurrijk, wat in schril contrast staat met de donkere thema’s van het materiaal. Ook brengt Bazawule nieuwe elementen in, zoals scènes in koloniaal Afrika langs de Atlantische kust.
De originele film, uitgebracht in 1985, was opmerkelijk vanwege de volledig zwarte cast en vele nominaties bij de Oscars. Dat de film geen Oscar won, vonden velen onterecht. Roger Ebert, een gerespecteerd filmrecensent van The New York Times, erkende de film later als een van de meest impactvolle films. Toch was er ook kritiek op Spielberg’s regie, aangezien een overwegend Afro-Amerikaans verhaal werd verteld door een witte regisseur. Prominente figuren zoals Oprah Winfrey en Whoopi Goldberg verdedigden de film, waarbij Winfrey opmerkte dat het verhaal van één vrouw was en niet bedoeld als de geschiedenis van elke zwarte man of vrouw in de Verenigde Staten.
‘Melodrama biedt een unieke kijk op complexe thema’s’
Scenarioschrijver van de originele film Menno Meyjes merkt op dat de bekendheid van de film onder jongeren minder is. In het verleden waren bioscopen en televisie de voornaamste kanalen voor het bekijken van films. Tegenwoordig neigen jongeren meer naar streamingdiensten en sociale media. Door de enorme toename in het aantal beschikbare films en shows raken individuele films ondergesneeuwd, wat het moeilijker maakt om op te vallen en de aandacht van jong publiek te trekken.
Melodrama en emotionele diepgang
Racquel Gates (44), universitair hoofddocent film aan Columbia University werpt licht op de betekenis van The Color Purple binnen het melodramatische genre: “Melodrama, met zijn rijke traditie van het verkennen van emotionele conflicten, biedt een unieke kijk op complexe thema’s. Het is juist deze intensiteit en focus op het emotionele leven van de personages die The Color Purple tot een krachtig voorbeeld van het genre maken, waarbij persoonlijke en interpersoonlijke conflicten worden ingezet om dieper in te gaan op thema’s als ras, gender en empowerment.”
Volgens Gates nodigt de melodramatische benadering van de film The Color Purple uit tot een genuanceerdere interpretatie. In plaats van de tegenslagen van de personages simplistisch te bekritiseren, belicht de film hun groei en empowerment. Een belangrijk thema is de manier waarop de personages, voornamelijk Afro-Amerikaanse vrouwen, omgaan met uitdagende situaties die hun kracht en vastberadenheid benadrukken. De film toont verschillende momenten waarop deze vrouwen geconfronteerd worden met onrechtvaardige behandeling, maar in plaats van zich te onderwerpen, kiezen ze ervoor om op te staan en zichzelf te verdedigen.
Eindredactie door Puck van Tussenbroek
