Het leven na topsport: Barbara de Loor

Voormalig langebaanschaatser Barbara de Loor (49) zette haar eerste stappen in de schaatswereld op jonge leeftijd. In 1992 maakte ze haar debuut in de internationale top, waarmee ze de wereld kennis liet maken met haar wilskracht en uithoudingsvermogen op de langere afstanden. Na een schaatscarrière vol hoogtepunten en competitie, bevindt Barbara zich nu in een nieuwe fase van haar leven.

In 2006 ben je gestopt met schaatsen op professioneel niveau. Wat is de reden dat je bent gestopt?

Na de Olympische Spelen in Turijn in 2006 besefte ik dat ik op een keerpunt in mijn carrière stond. Op dat moment was ik 31 jaar oud, een leeftijd waarop veel topsporters al over hun hoogtepunt heen zijn. Het is algemeen bekend dat als je ouder wordt, het steeds zwaarder voor je lichaam wordt om de sport op het hoogste niveau te blijven beoefenen. Daarnaast had ik het gevoel dat ik alles al had bereikt. In 2005 werd ik wereldkampioen; veel beter dan dat kon het niet worden. Ik had al mijn doelen behaald en voelde dat het tijd was om een nieuw hoofdstuk te beginnen.

Hoe heb je de overgang ervaren van actieve topsport naar het leven na de sport?

Tijdens een sportcarrière is er weinig tijd en ruimte om na te denken over wat er gebeurt als je stopt. Ik leefde volledig in het hier en nu. De gedachte aan het einde van mijn schaatscarrière gaf me destijds veel stress. Ik dacht bewust niet na over de toekomst, omdat er een hoop wedstrijden waren die ik nog wilde rijden. Toen ik uiteindelijk stopte, ervoer ik een mix van spanning, bevrijding en onzekerheid. Plotseling viel de structuur van het topsportleven – met vaste trainingsprogramma’s en planningen – weg, en moest ik zelf een richting geven aan mijn leven. Toch ben ik niet in een ‘zwart gat’ gevallen. Ik bleef zoeken naar nieuwe uitdagingen – zoals studies of televisiewerk – die mijn nieuwsgierigheid en doorzettingsvermogen stimuleerden.

Hoe verschilt jouw dagelijks leven nu van toen je nog actief was in de topsport?

Vroeger leefde ik in vaste routines. Elke ochtend had ik van negen tot elf een wisselende training: bijvoorbeeld skeeleren, atletiek, fietsen of krachttraining. Na de lunch had ik even tijd voor rust of bijvoorbeeld een afspraak bij een fysiotherapeut of masseur. Mijn tweede dagelijkse training vond ’s middags plaats van drie tot zes uur. De weekenden stonden ’s winters in het teken van wedstrijden en ’s zomers in het teken van lange trainingen, zoals fietsritten van 100 of 150 kilometer.

Nu ziet mijn leven er anders uit. De enige vaste routine die ik heb, is dat mijn kinderen ’s ochtends naar school gaan en ik er zoveel mogelijk ben wanneer ze om half drie klaar zijn. Verder ben ik zelfstandig ondernemer. Ik geef training aan mijn eigen bootcampgroepen, ben druk bezig met het presenteren van televisieprogramma Nederland in Beweging, geef af en toe lezingen, presenteer gala’s voor goede doelen en soms fungeer ik als dagvoorzitter. Dit soort opdrachten krijg ik via het managementbureau waarbij ik ben aangesloten. Ook vind ik het leuk om te blijven leren. Zo heb ik onlangs een studie gevolgd over leefstijlcoaching, genaamd “Oersterk Leven”.