Net als de rest van jong Nederland maakt de Red Pershttps://redpers.nl/wp-content/uploads/2020/09/redperslogo-1.png deze zomer weer overuren op het terras. Fluitjes, feestjes en flirtjes: in de kroeg kruipt het leven langzaam voorbij. In terrasverhalen schrijft de https://redpers.nl/wp-content/uploads/2020/09/redperslogo-1.png over bijzondere ontmoetingen, gekke gebeurtenissen en awkward aanvaringen. Deze week het tweede deel in Café Krom.
In Café Krom op de Utrechtsestraat kiest een jonge jongen ietwat zenuwachtig een kruk aan de bar uit. Hij gaat een beetje aan het einde van de bar zitten, naast een wat ouder pafferig stel dat aan een borreltje nipt. Het is iets voor achten, zometeen komt z’n date binnen.
“Jij wacht op iemand,” neemt de man in de hoek plotseling het woord. De jongen schrikt iets op, maar er daalt ook een gevoel van opluchting over hem neer. Onderweg naar het café heeft hij even snel een warme Duvel achterover gegooid. Die doet nu z’n werk. “Je bent zenuwachtig, hè,” vervolgt de man. “Ik zie een verfrommeld viltje en je zit veel op je telefoon. Je hebt je WhatsApp al vier keer geopend. Telkens zonder een nieuw bericht.”
“Ik heb ‘n date,” besluit de jongen maar meteen open kaart te spelen. “Een eerste nog wel.” De vrouw gaat wat rechter op haar kruk zitten. “Dat hadden wij ooit ook. De eerste. En nu zitten we hier, gevlucht uit Brabant voor het jaarlijkse midzomerfeest in het dorp. Al dat hossen en zuipen, niks voor ons.” “Doe deze meneer er ook maar eentje van hetzelfde,” zegt de man tegen de kastelein.
Het drietal aan de bar heeft het al gehad over een aantal wezenlijke zaken des levens
De jongen buigt z’n hoofd naar het koude tulpglas om de bovenste bobbel jonge jenever eraf te drinken. Hij heeft eerder met het borreltjesbijltje gehakt, maar door z’n trillende lippen morst er toch wat op het barkleedje. Aan de andere kant van de zaak staat een jukebox vol met singels. Halverwege het kopstootje loopt de jongen erheen en zet Dancing Machine van The Jackson 5 aan. Soepel schuifelend keert hij weer terug naar de bar.
Inmiddels zijn er zo’n twintig minuten verstreken. De date is nog in geen velden of wegen te bekennen, maar het drietal aan de bar heeft het al gehad over een aantal wezenlijke zaken des levens. De kinderen? Het huis uit, het contact verwatert iedere week ietsje meer. De treinrit terug naar het Zonnige Zuiden is toch vaak een barrière. Feestjes krijgen steeds vaker voorrang. Hoe is het om te daten in Amsterdam? “Een avontuur, maar wel eentje met veel beren op de weg,” zegt de jongen. Precies op dat moment stapt de date de kroeg binnen en sluit ze zich aan bij het drietal aan de bar. Ze bestelt ook een biertje, maar laat de jenever achterwege. Morgen druk, zegt ze.
‘Om nou meteen je ouders mee te nemen naar de eerste date… Echt niet cool’
De lampjes en kaarsjes gaan steeds kalmer fakkelen, er wandelen wat mensen binnen en weer naar buiten en de avond kabbelt traag richting middernacht. De fluitjes, inmiddels vaasjes, kriebelen bij de jongen – het meisje is nog maar bij d’r tweede glas – naar binnen. Als rond elf uur de verlichting in de straat aanspringt, kijkt het meisje licht geschrokken op haar telefoon en staat ze abrupt op. De jongen loopt loom achter haar aan op weg naar d’r fiets.
“Ik vond het gezellig! Maar om nou meteen je ouders mee te nemen naar de eerste date… Echt niet cool. Sorry, maar hier wil ik het graag bij laten.” Verbouwereerd kijkt de jongen het meisje na terwijl ze haar oortjes in doet en de straat uit fietst. Als ze uit het zicht is draait hij zich om en wandelt weer richting de jukebox. Met het laatste kwartje klinkt You Can’t Always Get What You Want door de kroeg. Op wie het nummer het meest van toepassing is, is een kwestie van interpretatie.
Met medewerking van Yannick van der Heijden
