Gastredacteur Eden Lutz doet verslag van haar (gebrek aan) ervaringen in de kleine ruimte waar haar leven zich tijdens de coronacrisis afspeelt: haar studentenkamer.
Elke afzonderlijke vierkante meter van mijn studentenkamer heb ik één voor één bezet met mijn gedachten, zorgvuldig geïnventariseerd, doorleefd en weer opnieuw met twee handen uitgesmeerd. Het yogamatje, dat steeds minder zonnegroetjes en steeds meer middagdutjes over zich uitgestrekt krijgt. De kapstok waaraan ik mijn jas, maar ook de teleurstelling hang, dat het blokje om zijn beloftes niet kan waarmaken.
Het bed, waarin ik ‘s avonds de deken van de helaasheid der dingen kan inruilen voor één van Ikea. ‘s Ochtends presenteer ik hier Koffietijd, met mezelf als gast en de vraag waarom we vandaag ook alweer op moesten staan als onderwerp. Zo nu en dan keer ik er ‘s middags al terug omdat het yogamatje net zo weinig troost en houvast kan bieden als de vaccinatiestrategie van het demissionaire kabinet.
De ruimte tussen het raamkozijn en de verdronken kamerplant is geannexeerd door een spin; ik heb hem Pieter genoemd, omdat ik het leuk vind dat hij er is maar nooit op hem zou stemmen. Overigens deel ik het hem wel persoonlijk mee wanneer ik vind dat hij een functie elders moet krijgen. De koelkast, waarin een zuurdesemproject uit romantischer tijden staat te beschimmelen en een halve courgette het al drie keer heeft verloren van thuisbezorgd.
Op het aanrecht, hetzelfde koffiekopje, ontbijtbord en pindakaasmes die elke dag opnieuw de reis van wasbak naar afdruiprek naar eettafel en weer terug afleggen – ten minste één routekaart waaraan vast wordt gehouden. De eet/werktafel, om precies te zijn, want er waren geen vierkante meters meer over voor een bureau – eigenlijk ook niet voor een bureaustoel, maar die staat er nu toch.
Die hatelijke bureaustoel. Je denkt misschien dat het het eindeloze zoomen is, het geforceerd glimlachen naar identiteitsloze vierkantjes die vragen of iedereen ze kan horen, het inspiratieloze typen in een arbeidsongeschikte houding dat alle energie uit je trekt. Nee, het is die bureaustoel, die onontkoombare herinnering aan je to-do-lijstjes en je kwijnende ambities, die elke dag moedwillig iets lijkt te groeien zodat hij je uiteindelijk in een hap op kan slokken.
En die laptop, die daar zo zelfingenomen staat. Hij weet dat je hem toch niet gaat opruimen omdat hij je enige doorkijkluikje is naar de wereld buiten die vierkante meters, dat uitgeperste blokje om en die slalomtochtjes door de supermarkt.
Wanneer je zelfs in je werkplek een complot gaat zien kun je nog maar een kant op: omhoog. In een tijd waarin de tijd ons tegelijkertijd lijkt te ontglippen en te gijzelen, waarin elk drama zich zowel onverdraaglijk traag als onnavolgbaar vlug lijkt te voltrekken, is er een moment, laat in de middag – net na het onbevredigd ontwaken op het yogamatje of het voortijdig afbreken van de vierde podcast die dag – dat het licht lijkt te stollen, te vergulden, te vertederen.
Vierkante meter na vierkante meter kruipt het, elke lentedag wat sterker, mijn studentenkamer in. De verdronken kamerplant, de wasmand, het afdruiprek: ze lijken zachtjes een belofte uit te spreken van een allesovertreffende zomerdag, waarop de laptop vergeten in de kast ligt, de avondklok niet meer luidt, en de wereld weer het gewenste formaat heeft. In dat middaglicht, in dat moment, ligt een fluistercampagne besloten over lange junidagen, over rozijnen, over de druppels van rosé.
Nu Adam Zagajewski (1945-2021) er niet meer is om het te doen, heeft dat zachte licht dat dwaalt en verdwijnt en steeds terugkomt, de taak op zich genomen om de verminkte wereld te bezingen. In ieder geval tot we dat zelf weer kunnen binnen de richtlijnen van het RIVM.
Met medewerking van Vera Kurpershoek.
Eden Lutz (1997) heeft een achtergrond in Politicologie en Midden-Oosten Studies en is nu bezig met een Master Internationale Betrekkingen aan de Universiteit Leiden. In het dagelijks leven is ze vooral bezig met het onderhouden van verschillende ongezonde obsessies, zoals met nieuws, kamerplanten en lekker eten – al dan niet door erover te schrijven.