De stress, de hormonen, de bijwerkingen, de vervelende momenten bij de dokter. Als vrouw draag je nog altijd de meeste lasten om niet ongewenst zwanger te worden, terwijl de man onbeschadigd blijft. Een bezoek aan de huisarts maakte dit voor columnist Sezen Moeliker weer pijnlijk helder.
Drie jaar geleden liet ik bij de huisarts een anticonceptiestaafje, implanon, vlak onder de huid in mijn linkerbovenarm plaatsen. Mijn arm werd plaatselijk verdoofd en het staafje werd met een ingenieus apparaat zo, floep, onder de huid geschoven. Vorige week moest ik de implanon weer laten verwijderen. Bij het maken van deze afspraak had de praktijkassistent me gerustgesteld: het plaatsen was veel pijnlijker dan het verwijderen, zei hij, en het zou allemaal veel sneller gaan.
Niets bleek minder waar. Het staafje raakte om de haverklap zoek en de snee moest steeds een beetje dieper. En alhoewel ik gestaag naar de muur heb gekeken, hoorde ik alles wat de arts en coassistent tegen elkaar zeiden en voelde ik bij elke kneep weer een beetje bloed langs mijn arm naar beneden stromen. “Zie jij ‘m nog?”, “kan je daar tussen de spieren nog harder knijpen?” en “ik moet dieper snijden, pak maar een groter mes”. Waarschijnlijk was het me beter afgegaan als ze hier een soort codetaal voor hadden.
Na ongeveer vijftig minuten wroeten begon ‘de laatste poging’. Ik begon me al in te beelden hoe ik met zowel de snee als het staafje nog in mijn arm weer op de fiets naar huis zou moeten. “Oké, daar gaat ‘ie, dit wordt even vervelend hoor.” Het gevoel dat volgde zou ik niet als ‘even vervelend’ omschrijven. “Damn! Dat was een knap staaltje teamwork!” Ze gaven elkaar nog net geen high-five. Ik was vast een mooie casus om die avond thuis te bespreken.
‘Gewoon’ aan de pil
Naderhand mocht ik van de huisarts met een glas wijn gaan vieren dat de staaf er uit was, om er vervolgens over na te denken of ik nog een implanon wil, een spiraal of toch maar ‘gewoon’ aan de pil. De mogelijkheid dat de man (een deel van) de verantwoordelijkheid op zich neemt, was niet eens onderdeel van het gesprek.
Na deze ervaring ben ik boos. Ik neem hiermee wat mijn collega-redacteur Piet Ruig in zijn vorige column schreef ter harte: ik mag me vaker boos maken. In de tijd dat ik mijn arm twee keer heb laten verdoven, er steeds dieper en dieper in gegraven werd, is mijn vriend volledig heel gebleven. Geen schrammetje heeft hij overgehouden aan die drie jaar zorgeloze seks. En dan laat ik de hoeveelheid hormonen die ik binnenkreeg nog buiten beschouwing.
De mogelijkheid dat de man (een deel van) de verantwoordelijkheid op zich neemt, was niet eens onderdeel van het gesprek.
Voor vrouwen heel gewoon
Uiteraard zijn er ook mannen die, vaak op latere leeftijd, de verantwoordelijkheid van de vrouw uit handen nemen. Eens in de zoveel tijd lees ik bijvoorbeeld een stuk in de krant van een man die heroïsch en in alle geuren en kleuren vertelt dat hij zich heeft laten steriliseren. Zo ook een paar weken geleden in Het Parool. De man had veel moeite gehad met het nemen van die beslissing, en was gedurende het proces zelfs een paar keer flauwgevallen. Ik kan mij dit best voorstellen.
Alhoewel dit voor veel mannen misschien een groot offer is, vraag ik me af of het terecht is om deze daad zo op te hemelen. Wanneer staat er een vrouw in de krant om gefeliciteerd te worden met het feit dat ze ongewenste zwangerschappen eigenhandig weet te voorkomen? Nee, dat vinden we voor vrouwen heel gewoon.
Met medewerking van Emma Verbree.