Een week nadat Boef twee vrouwen kechs noemde omdat ze zich ’s nachts in korte rokjes in een club bevonden, ging ik stappen in Marokko. Dat gaat er iets anders aan toe dan in Nederland, aangezien hier het idee heerst dat nette meisjes ’s avonds thuis zijn. Als je je als vrouw na tienen in de openbare ruimte bevindt, word je door mannen als ‘makkelijk’ gezien.
Uitgaan in Marokko is een apart fenomeen. Terwijl Casablanca en Marrakesh bruisende steden zijn die nooit lijken te slapen, is het nachtleven in Rabat kleinschaliger en overzichtelijker. Grofweg heb je drie opties: een sapjesbar, een bar waar alcohol wordt geschonken of een nachtclub.
Sapjesbars bieden tot in de vroege uurtjes (2 à 3 uur ’s ochtends) vers sap van exotische vruchten voor een habbekrats. Mijn favoriet is papayasap, voor een halve liter betaal je omgerekend slechts € 1,50. De setting is minder: plastic stoelen, fel tl-licht en hoofdpijnhouse door de speakers.
Zodra een bar alcohol schenkt, schieten de prijzen omhoog. Je moet ze kennen, zulke bars: ze zitten verstopt en hebben geen terras. Zo bleek wat op het eerste oog een foute pannenkoekenboot voor kinderen leek, een van de hipste uitgaansgelegenheden voor expats te zijn. In moderne wijken zijn kroegen te vinden die het prima zouden doen als bruin café in Amsterdam. Groot nadeel van zo’n bar is dat het blauw staat van de sigarettenrook. De volgende ochtend moet ik mijn haar drie keer wassen om de stank eruit te krijgen.
Nachtclubs zijn de meest spectaculaire uitgaansgelegenheden. Waar ik in Amsterdam de meeste clubs instap in een spijkerbroek en op gympen, is de dresscode voor vrouwen hier een jurkje en hoge hakken. Tegen een vaste prijs krijg je een tafel en fles sterke drank. Een ongemakkelijk aspect van deze nachtclubs is de aanwezigheid van hoeren. Dan heb ik het dus over échte prostituees, vrouwen die met mannen seks hebben voor geld, de enige vrouwen voor wie het woord kech of kehba bedoeld is. Meerdere malen heb ik gezien hoe een schaars geklede vrouw hooggehakt op een man afstapt, die haar na een kort praatje een paar biljetten toeschuift, waarna ze samen de club verlaten.
Toegegeven, voor mannen moet het verwarrend zijn dat er in sommige clubs ook echte prostituees rondlopen.
Een keer probeerde ik een onbekende vrouw te ‘redden’ van een groepje opdringerige mannen, totdat iemand mij discreet vertelde dat ze een prostituee was op zoek naar klanten. Ik voelde me meteen smerig. Een onbezorgd avondje dansen is er voor mij niet bij als ik het gevoel heb dat mannen alleen op jacht zijn naar een bedpartner. Mijn Marokkaanse medestudenten vinden het op hun beurt absurd dat in Amsterdam hoeren overdag achter de ramen zitten, waar zelfs kinderen ze kunnen zien.
Hoe meer je betaalt voor de club, des te minder prostituées. Daarom leg ik graag een paar tientjes neer als ik ga dansen. Onmisbaar voor een veilige avond stappen: een betrouwbare man. Want inderdaad, het idee heerst dat nette meisjes niet ’s avonds op straat of in een club te vinden zijn. Dit betekent als je je als vrouw na tienen in de openbare ruimte bevindt, dat ervan uit wordt gegaan dat je makkelijk bent. Toegegeven, voor mannen moet het verwarrend zijn dat er in sommige clubs ook echte prostituees rondlopen. Als Europese vrouw kom je er sowieso bekaaid vanaf, omdat wilde ideeën de ronde doen over de losbandige Westerse mentaliteit. Maar met een man aan je zijde word je volledig met rust gelaten door andere mannen.
Waar vind je een Marokkaanse man die alcohol drinkt (want: tafel met fles) maar de uitnodiging om mijn vriendin en mij te vergezellen niet verkeerd opvat? Een van de lastige dingen in de omgang met Marokkaanse mannen is dat een aardige opmerking al snel wordt gezien als liefdesverklaring. Soms moet ik eraan herinnerd worden dat zoiets als koffiedrinken met een man voor mij niks bijzonders hoeft te zijn, maar dat het hier een date betekent.
Mijn overtuiging is niet dat alle Marokkanen hetzelfde over vrouwen denken, wel dat er een cultuurverschil bestaat. Mijn nachtelijke dansjes passen niet in het Marokkaanse beeld van een nette vrouw. Als ik een semester lang had willen feesten, had ik voor een andere bestemming gekozen. Liever wilde ik Arabisch leren, en meer te weten komen over de islam en Marokkaanse cultuur. Het meeste heb ik niet geleerd in de collegezaal, maar op straat, in mijn omgang met mensen. Over een week verhuis ik terug naar Nederland. Er is veel wat ik ga missen, maar één ding is zeker: eenmaal terug in Amsterdam, is het tijd voor een feestje.
