Vrijdagmiddag, vijf uur. De vrouw besluit een fietstocht te maken door de provincie Utrecht. Gewoon, lekker een stuk fietsen, zoals we allemaal weleens de neiging hebben de wijde wereld in te trekken. Even naar buiten, even weg van thuis, want thuis is alles bekend en buiten is alles onbekend.
Iets over zes, wanneer de vrouw bij de Hollandsche Rading is, breekt er noodweer los. Regen, wind, storm, de natuur werkt even niet mee. Een half uur later stuurt ze haar vriend een selfie. Ze is drijfnat geworden en trekt een gezicht dat past bij de situatie waarin zij zich bevindt. Ze is op dat moment in Baarn, ze heeft al zo’n twintig kilometer gefietst.
Normaal gesproken zou de vrouw daarna weer op weg naar huis gaan. Hoe mooi het buiten ook was, niets gaat boven thuis. Thuis, in de veilige armen van haar vriend, bellend met haar ouders. Normaal gesproken zou de vrouw de dag erna gewoon naar Amsterdam gaan voor haar afspraak, want ze is jong en ze heeft veel te doen.
Vol met hoop en dromen over wat nog komen gaat en vrede met wat is gebeurd.
Vijfentwintig lijkt mij de beste leeftijd. Je hebt die lastige puberteit overleefd, hebt de nodige levenservaring maar je bent nog niet oud en cynisch. Vol met hoop en dromen over wat nog komen gaat en vrede met wat is gebeurd. En je bent ook nog eens vrouw, dan ben je mooi en lief, in ieder geval veel mooier en liever dan het merendeel van de mannen.
Normaal gesproken zou je je druk maken om wat je gaat eten, en met wie, want je hebt veel vrienden en vriendinnen. Je bent aan het studeren of net afgestudeerd en denkt na over de grote vraag: hoe verder? Normaal gesproken denk je voorzichtig na over hoe het zal zijn straks, een gezin, een huis, een baan. Misschien een hond of kat, misschien ook niet.
Nu gaat de discussie op tv, radio en internet over onze rechtsstaat. De rechter, de begeleiders, de politici, de psychologen en psychiaters, een van hun zou hebben gefaald. Terwijl het gesprek maar over één ding zou moeten gaan: hoe is het mogelijk dat vrouwen van vijfentwintig niet gewoon eventjes kunnen gaan fietsen, dat ze niet kunnen dromen over hun toekomst omdat het heden ze al in genoeg problemen brengt?
Of het nou in Utrecht, in Hollywood of welke andere plek dan ook is, normaal gesproken moeten vrouwen gewoon kunnen doen en laten wat ze willen. Normaal gesproken moeten vrouwen gewoon alles kunnen worden wat ze maar willen worden, alles kunnen zeggen wat ze maar willen zeggen en overal moeten kunnen fietsen waar ze maar willen fietsen.
Maar normaal gesproken geldt niet voor Anne Faber. Haar lichaam is gevonden in Zeewolde. Anne kan niet meer in de veilige armen liggen van haar vriend en ze kan niet meer bellen met haar ouders. Ze kan niet meer dromen over haar toekomst.
Anne Faber komt niet meer thuis.
