Redacteur Jelle Holtzapffel gaat sinds 1 juli weer naar de sportschool. Maar de leegte in de sportschool doet hem twijfelen aan zijn beweegredenen.
Sinds 1 juli zijn de sportscholen weer open. Het vurige pleidooi daarvoor, onder leiding van de onvermoeibare Arie Boomsma, kan je niet zijn ontgaan.
In de afgelopen maanden heb ik menigmaal aan mijn sportschool gedacht. Niet zozeer aan de weinig inspirerende omgeving, maar wel aan de mensen.
In het bijzonder vroeg ik af hoe een aantal van de spierbundels die vrijwel dagelijks in de gym te vinden waren, hun tijd zouden hebben doorgebracht. Zouden ze zijn gaan inzien dat ze te veel tijd in dit testoronhok doorbrachten? Zou de rust thuis met een boek in de hand ze goed hebben gedaan?
Waarschijnlijk vonden ze al snel andere methoden om hun setjes en reps te volbrengen. Ik heb een aantal van de grootste spierbundels in de eerste weken dan ook niet teruggezien. Het was rustig: ik reflecteerde op mijn adoniscomplex. En bij gebrek aan een anderen, die geobsedeerd lijken door spiergroei en termen waarvoor je een volledige opleiding fysiotherapie-opleiding nodig lijkt te hebben, kan dat best confronterend zijn.
Adoniscomplex
Wat deed ik hier eigenlijk, in de sportschool? Is het echt zo dat ik dit met name doe omdat ik me er lekker door voel, en teamsporten na mijn knieoperatie geen optie meer zijn? Of probeer ik alleen maar aan een schoonheidsideaal te voldoen, compleet met opgepompte armen en een brede torso?
Is het echt zo dat ik dit met name doe omdat ik me er lekker door voel? Of probeer ik alleen maar aan een schoonheidsideaal van opgepompte armen en een brede torso te voldoen?
In een opiniestuk in NRC schreef Marian Donner een aantal maanden geleden over de invloed van het neoliberalisme op de cultivering van het strakke sportschool lichaam. Volgens Donner is in het neoliberale tijdperk, met het credo van ‘eigen verantwoordelijkheid’, het gezonde lichaam het hoogste goed geworden.
Daarbij gaat het natuurlijk niet om de gezondheid van het lichaam an sich, maar om een ideaal van een gezond lichaam dat ons gepresenteerd wordt en dat wij naar elkaar toe herhalen. In dat ideaal past een strak en gespierd lichaam. En in de route daarheen moet je toch wel de sportschool bezoeken, liefst zo vaak mogelijk.
En ik, die mezelf hier zo sta uit te sloven met een vertrokken gezicht en zweet op mijn voorhoofd: draag ik ook bij aan het in stand houden van dit ideaal? Aan een systeem waarin te dikke mensen worden gebasht omdat ze niet wat buikspieroefeningen doen? Zoals we met een leuk vliegreisje bijdragen aan de wereldwijde klimaatcrisis? Of overdrijf ik dan weer?
Spieren losmaken
Ik kijk om me heen, in hoop op afleiding van dit gepieker. Gelukkig komt één van de vertrouwde spierbundels binnen met een vriend. Hij introduceert zijn (nog niet zo heel gespierde) vriend op ongekende wijze: er passeren talloze vaktermen de revue, bij iedere oefening moet eindeloos worden gerekt en gestrekt.
Dat de vriend wat stuntelig de oefeningen nabootst, mag geen verbazing wekken. Toch leidt het vaak tot een spottende blik van zijn vriend/trainer. Het toppunt van plaatsvervangende schaamte bereik ik als de spierbundel, met zijn benen om een paal geklemd, ondersteboven op zijn schouders met een roller zijn spieren probeert los te maken. Welke houding moet je aannemen als je hiernaast staat?
“Dat ga je echt nodig hebben als je vaker gymt en omhoog gaat in je gewichten,” hoor ik de spierbundel zijn vriend toeroepen.
Ik vermoed dat de jongen met de nog niet zo gespierde torso zich inmiddels is gaan afvragen of hij dat wel moet doen. Of hij zoveel tijd aan zijn lichaam wil besteden. Of hij eraan wil bijdragen dat al die onnodige spieren straks de norm zijn.
Ik maak van het momentum gebruik, neem naast hen op een apparaat plaats en voer de oefening in hun zicht zo klunzig mogelijk uit, met het laagste gewicht.
Uit het systeem breken doe je met kleine stapjes.
