Nu ik van woning verander leef ik tussen twee werelden. In mijn hoofd ben ik al bij het nog onbekende uitzicht in Amsterdam wat ik straks te zien krijg als ik wakker word, de nog nooit geroken geur, de nieuwe start. In mijn hart voel ik nostalgie naar de plek waar ik nog steeds woon – want verhuisd ben ik nog niet.
Veel mensen in Uithoorn denken dat ik negatief over het dorp geschreven heb, niets is minder waar. Ik ben er opgegroeid, volwassen geworden, heb er vrienden voor het leven gemaakt. Ik kijk nu al uit naar de weekenden dat ik terugga – terug naar het dorpscafé, mijn favoriete plek om met mijn beste vriend politiek, kunst en leven te bespreken.
Verschillen aanduiden is iets anders dan negatief zijn. Ik weet vrijwel zeker dat de honderdveertigduizend kijkers van Sunny Bergmans’ nieuwe voorspelbare documentaire niet door de mensen in Uithoorn zijn bekeken, wel door een aantal medestudenten van mij aan de Universiteit van Amsterdam.
Waar men in de grote steden praat over hoe er geleefd dient te worden, brengt men in de dorpen het leven in de dagelijkse praktijk
Waar men zichzelf in Amsterdam profileert als progressief, proberen Uithoornse inwoners zich überhaupt niet te profileren als iets: ze werken, drinken een biertje, gaan ’s avonds weer naar bed en staan de dag erna weer op om hetzelfde te doen, voor het gezin, voor de gezelligheid, voor een betere toekomst. Waar men in de grote steden praat over hoe er geleefd dient te worden, brengt men in de dorpen het leven in de dagelijkse praktijk.
Nostalgische gevoelens naar een plek waar je bent, is een vreemd verschijnsel. Het is het ophalen van je diploma, het afscheid van je hockeyclub en je laatste werkdag voor je een ‘nieuwe uitdaging’ aangaat. Het is ook met weemoed terugkijken op de plek waar je altijd hebt gewoond, vlak voor een verhuizing. Je kijkt nog een keer goed naar de dakkapel van de overburen, het tuinhekje, je tuin in z’n algemeenheid – want in mijn nieuwe woning ga ik een tuin wel erg missen.
In alle talkshows en artikelen probeert men het verschil te overbruggen tussen stad en platteland. Tussen hoogopgeleiden en laagopgeleiden. Tussen D66 en Forum voor Democratie, tussen GroenLinks en PVV. Tussen elite en de rest.
Als een dorpeling als ik zonder inburgeringscursus naar de grote stad kan verhuizen – waar hebben we het dan over?
Ik zit er nu tussenin en ik durf wel te zeggen: het verschil is niet zo groot. Overal zegt men goedemorgen, overal zegt men goedenavond. Waar mensen zijn is armoede, waar mensen zijn is rijkdom. De kern van een probleem is nooit anders.
Het gaat alleen om erkenning, gezien worden. Mee mogen doen.
En als ik over een paar weken witte wijn sip tussen de elite, zal ik nog steeds hetzelfde zeggen. Als een dorpeling als ik zonder inburgeringscursus naar de grote stad kan verhuizen – waar hebben we het dan over?
