Op de keukentafel ligt een matzwarte doos met een zilveren afdruk van de Paralympische agito’s, evenknieën van de Olympische ringen. Voorzichtig slaat Florianne de doos open om haar medaille te laten zien. Maar wat blijkt: de doos is leeg. Even is er een moment van verwarring en paniek, tot Florianne de kamer uitloopt en een krappe minuut later weer terugkomt met een witte sportsok. Trots haalt ze de glanzende zilveren medaille uit de sok tevoorschijn: “Ik was vergeten dat ik hem gisteren meehad naar een huldiging, dan doe ik hem altijd in een sok,” verklaart ze.
Het is tekenend voor de chaos in het leven van zwemster Florianne Bultje (26) in de afgelopen weken. Deze zomer debuteerde ze op de Paralympische Spelen, waar ze met de gemengde estafetteploeg een zilveren medaille won. Eenmaal terug in Nederland volgden interviews, huldigingen en een bezoek aan de koning elkaar snel op. Nu de laatste huldiging is geweest is het tijd om terug te blikken op de belangrijkste wedstrijd uit haar carrière. Florianne maakt sinds 2017 deel uit van het Nederlands zwemteam. Door de aandoening cerebellaire parese heeft ze moeite met evenwicht en coördinatie. In het zwemmen vond ze haar grote passie en van jongs af aan doet ze mee aan wedstrijden. Het doel was om in Tokio al te debuteren, maar door een coronabesmetting en het gebrek aan wedstrijdritme lukte het haar niet om zich te kwalificeren. Dit jaar lukte het wel.
Hoge verwachtingen
De Paralympische zwemwedstrijden zijn ingedeeld in verschillende klassen. Niet alle zwemmers die in dezelfde klasse zwemmen hebben dezelfde beperking. Atleten met een fysieke beperking, zoals Florianne, worden ingedeeld in de categorieën één tot met tien. Hoe lager het getal, hoe meer impact de beperking heeft op het zwemmen. Florianne kwam uit in klasse negen, hierin zwemmen vooral mensen met een spieraandoening.
Met hoge verwachtingen ging Florianne richting Parijs. Eerder dat jaar had het ze met het estafetteteam namelijk nog een wereldrecord gezwommen. De hele Olympische race leek het Nederlandse team dan ook op goud af te stevenen, tot ze in de laatste 50 meter voorbij werden gezwommen door Australië. “Het voelt alsof we goud hebben verloren, maar op dat moment hadden we alles gegeven wat erin zat,” vertelt Florianne. Met een gemengd gevoel kijkt ze terug op haar prestatie: “We moesten alle vier op ons best zijn. Maar in Parijs waren er zoveel mensen komen kijken, er was zoveel druk. Dan kan je niet je droomrace zwemmen.”
Er was geen tijd om lang teleurgesteld te zijn, want later die week stond haar individuele afstand, de 100 meter vlinderslag, op het programma. “Daar had ik eigenlijk alleen maar heel veel zin in. Ik wist dat ik heel sterk was en dat ik een goede race kon zwemmen.” In een spannende wedstrijd tikte Florianne uiteindelijk als vierde aan. Ook hier kijkt ze met een dubbel gevoel op terug: “Ik ben echt wel tevreden, maar vind het jammer dat je het niet kan vieren met een medaille.”
Een onwerkelijke ervaring
Als debutante moest Florianne erg wennen aan de massale aandacht die er voor de Paralympische Spelen was. Waar het publiek bij wedstrijden normaal gesproken voornamelijk bestaat uit vrienden en familie die op klapstoelen naast het zwembad zitten, waren er nu 35.000 mensen die naar haar kwamen kijken: “Het was niet normaal, er waren heel veel Fransen dus als er een Française in je race zat dan ging het tekeer. Je kon jezelf niet meer horen denken. Maar zodra ik in het water lag, hoorde ik niks meer en was ik alleen bezig met mijn eigen race.”
De hectiek drong weer tot haar door als de wedstrijden waren afgelopen. Zo werd ze direct na haar individuele wedstrijd voor het eerst geïnterviewd op televisie en een dag later was er een huldiging met de estafetteploeg in het TeamNL Huis. Zoveel aandacht voor haar sportieve prestaties is ze niet gewend. “Ik vond het een beetje eng, maar ook wel leuk. Tijdens de huldiging zat ik naast sporters naar wie ik vroeger keek op tv. Ik vind het moeilijk om daarbij te horen, dat besef is er nog niet.”
‘Zodra ik in het water lag, hoorde ik niks meer’
Ondanks dat Florianne zich nog onervaren en nieuw voelt in het team, heeft ze tijdens de Spelen een goede band opgebouwd met de andere atleten. Drie weken woonde ze met de hele ploeg in het Olympisch dorp. Het appartement had ze aangekleed met oranje versiersels en kaartjes van vrienden en familie, waardoor het al snel vertrouwd voelde. “Het dorp wordt echt je thuis. Je eet in het dorp, je doet de was en al die andere atleten zijn je familie daar.” Met het team gingen ze voor de start van het toernooi het dorp verkennen. Ze kochten souvenirs, maakten foto’s bij het Paralympisch logo en wisselden verzamelspeldjes uit. Na de openingsceremonie was er minder contact, om elkaars wedstrijdvoorbereidingen niet te verstoren. Maar toen haar eigen wedstrijden afgelopen waren, was er weer ruimte voor uitjes. Zo is ze bij de finale van het rolstoelbasketbalteam geweest en heeft ze haar eigen medaille kunnen vieren in het TeamNL Huis.
Groeiende erkenning
De huldiging in het TeamNL Huis was dit jaar voor het eerst, en is slechts één van de voorbeelden waaruit blijkt dat er steeds meer aandacht is voor de Paralympische Spelen. Zo was er ook dagelijks een livestream bij de NOS waarop de wedstrijden werden uitgezonden en in de avond werd er nagepraat bij de talkshow Para Parijs. Hoewel Florianne alle aandacht soms spannend vond juicht ze deze ontwikkelingen toe: “Als Paralympiërs trainen wij net zo hard als de sporters zonder handicap en ook wij hebben een topsportprogramma.”
Florianne vindt de Paralympische boodschap dat sporten voor iedereen is mooi, maar juicht ook toe dat dat de eisen om mee te mogen doen de afgelopen jaren strenger zijn geworden. “Het niveau is veel hoger dan toen ik begon, daar word ik heel blij van. Ik vind het veel leuker als de lat hoger ligt. Ik kan gewoon alles geven voor mijn sport en nog beter worden, omdat het wordt gezien als topsport.” De Paralympische Spelen draaiden eerder vooral om inclusiviteit. Inmiddels is er daarnaast veel oog voor het niveau van de sporters. Handicap of niet: bij de Spelen gaat het om topsport.
Eindredactie door Madelief Wapenaar
