De Amerikaanse academici William Strauss en Neil Howe bezitten een gave die aan weinig stervelingen is weggelegd; ze kunnen de toekomst voorspellen. In 1991 schreven ze het boek Generations: The History of America’s Future, 1584 to 2069, waarin ze hun beroemde, voor hipsters beruchte, Strauss-Howe generational theory propageerden. Cultuur, zeiden ze, beweegt cyclisch, op een generationeel ritme, in periodes van rond de twintig jaar. Individualisme wisselt af met collectivisme, linkse met rechtse politiek, wijde broeken met skinny jeans.
Ik ontmoet de 26-jarige Daniël voor de ingang van het Amsterdamse filmhuis LAB111 en in alles lijkt hij vastberaden om deze twee Amerikaanse boomers gelijk te geven. Hij draagt een petje, zijn T-shirt is aan de kleine kant. Het Paul Frank aapje op zijn borst kijkt me speels aan, lijkt me even toe te fluisteren dat vier kabinetten Rutte een slechte grap is, dat Myspace de wereld gaat veranderen, dat Calvin Harris de underground betovert. Is het 2006? Ik kijk op mijn iPhone 10. Nee, het is vijf over zeven, april 2024.
Rock voor dansers en dance voor rockers
Not A Fan is een jonge act. De jongens kenden elkaar al langer (Jacob is de neef van Daniël, Jim en Jacob waren al vrienden) maar vonden elkaar in dezelfde sound. “We draaiden alle drie al los van elkaar deze sound. Toen dachten we op een gegeven moment; we moeten de krachten bundelen en gewoon samen iets gaan doen. Vanaf vorige zomer zijn we dat echt gaan doen. Jim is goed in het fixen van de gigs. Jacob maakt vooral de muziek. Ik doe veel regelwerk en de artworks. En draaien doen we natuurlijk met zijn drieën.”
De sound waarin ze elkaar vonden, weet zichzelf het beste te omschrijven als bloghouse. Het genre komt voort uit de electroclash van de late jaren 90, en de dance-punk van LCD Soundsystem, The Yeah Yeah Yeahs en Bloc Party van de vroege nullies. Voor mensen die van rock houden, maar naar de club willen. Voor clubbers die zich willen misdragen als rocksterren. In Amerika is de revival al in volle gang dankzij acts als The Dare en The Hellp, in Nederland is het dus Not A Fan die het genre de clubscene in loodst, inmiddels ook met de twee eerste singles, Heard You Only Play B-Sides? en I Think You’ll Like This One. Karakteristiek zijn verwrongen elektronische sounds, lange breaks, uitbundige vocalen en een vroeg-internetachtige esthetiek gepaard met keihard, vunzig feesten.
“Die vroege bloghouse feesten bestonden eigenlijk uit chique indie-mensen, hipsters die in de avond gewoon alles lieten gaan. Als je die foto’s ook terugkijkt van toen zie je dat iedereen aan het tongen was met elkaar, slagroom aan het spuiten was in de zaal. Je ziet Steve Aoki die met een opblaasboot op het publiek dreef en taarten op mensen gooide. Het was messy, hedonistisch, gewoon niet heel goed voor jezelf zorgen.”
Het is allemaal wat zwaar
De behoefte om ordeloos uit te gaan leeft vandaag de dag weer. “We komen echt uit een tijd van heel veel techno, zwarte kleding en donkere ruimtes. Het is allemaal wat zwaar. En dit is gewoon het compleet tegenovergestelde daarvan.”
Of ze met die sound willen afrekenen? “Het is meer een soort statement. We kunnen het ook leuk hebben. Niet dat er nu geen leuke party’s zijn, want trance is supergroot nu en valt ook in de ‘gezellige’ hoek, maar het dekt niet de lading van wat wij willen doen.”
Op de feesten van Not A Fan wordt duidelijk wat de lading wel dekt. “Gewoon Project X, eigenlijk. Wodka uitdelen, eigenlijk het liefst met een waterpistool. Veel alcohol, weinig speed en xtc zoals op de techno feesten. En veel kleur, felle T-shirts, Converse All Stars, geblondeerde haren, een klassieke discobal.”
Algohouse
Bloghouse ontleent haar naam aan de eerste muziekblogs waarop Mp3’tjes gul gedeeld werden en ieder jonkie met een LAN kabel in zijn computer los kon gaan. “Mensen gingen thuis muziek maken, remixes maken en het uploaden op een blog. En dat werd dan diezelfde dag nog gedownload door een dj en in de avond uitgeprobeerd in de club. Dat was dé manier om muziek te vinden.”
“Nu zitten we natuurlijk in een heel andere tijd, en hebben we te maken met algoritmes. Dat is nu eigenlijk mijn blog. Ik zou natuurlijk terug kunnen gaan naar die blogs van vroeger en daar ook nog veel muziek vinden. Maar ik kan ook op zoek naar datzelfde geluid op Spotify, waar continu dingen worden aangeraden die er op lijken.” Het algoritme als nieuwe blog, mogen we de bloghouse revival al algohouse noemen?
Tourist trap
Voor nu zet de trend in ieder geval gestaag door. Op Koningsnacht mag het trio samen met modebaas, en Not A Fan-fan van het eerste uur, Bonne Reijn heel de Amsterdamse club Skatecafe cureren. Namen genoeg die ook in de bloghouse/dance-punk hoek zitten, maar nog niet eerder op zo een podium. Gaat dit genre het goed doen in de grote zaal?
“We gaan er staan”, zegt Daniel, “en ik weet nog niet hoe het uit gaat pakken. Maar we gaan er staan, wij hebben er vertrouwen in. Ik zou het in ieder geval heel leuk vinden als deze sound echt groot wordt. Ik vind het op dit moment het allervetste wat er is.”
Het feest heet Tourist Trap en klinkt als een waarschuwing voor nieuwkomers. Waan je een keer per ongeluk op een bloghouse feestje en je blijft vastzitten in een plakkerige bende van drank en slagroom. Ineens vind je Calvin Harris weer cool. Linksvoor bij de booth delen William Strauss en Neil Howe een wodka-redbull. Je bent A Fan.
Eindredactie door Isa Martens
