Met eindeloos lange witte gangpaden, blauwgrijze deuren en gele vloeren telt het noodopvanggebouw aan de Plutolaan in Groningen drie identieke verdiepingen met 56 gedeelde slaapkamers. De kille, oubollige uitstraling van het gebouw doet Carolina Naval (20) denken aan een ziekenhuis of gevangenis. De Spaanse student volgt een uitwisselingsminor Digital Product Lab als onderdeel van haar bachelor in digitale communicatie. “Ik dacht: wat doe ik hier?”
Geen weg meer terug
Terwijl Groningen overspoeld wordt door internationale studenten blijft de permanente huisvesting van internationals een onverminderd probleem. De Rijksuniversiteit Groningen (RUG) verzoekt internationale studenten daarom bij de aanmeldprocedures in maart – minimaal een half jaar voordat het collegejaar start – alvast actief op zoek te gaan naar een kamer. Vroeg genoeg is tijd genoeg, zo redeneert de RUG.
Het advies lijkt simpel, maar voor Velislav Shopov (19), die zich bij twee Nederlandse onderwijsinstellingen inschreef voor Sport Studies, vormt een vroegtijdige zoektocht naar kamers een struikelblok. “Pas nadat ik halverwege juni werd toegelaten, ging ik op zoek naar een kamer”, legt de Bulgaarse student uit, “want anders zou ik in twee verschillende steden kunnen vastzitten aan maandelijkse huurkosten en een borg van één of twee maanden. Dan lopen de kosten heel snel op.” Eenzelfde verhaal geldt voor niet-EU-studenten die verlaat hun visum verkrijgen waardoor hun kamerjacht vertraging oploopt.
Een paar extra dagen
Studenten die het advies van de universiteit wél ter harte nemen, vinden alsnog vaak geen kamer voordat het collegejaar start. Ook Naval heeft de afgelopen drie maanden tevergeefs en gestrest op advertenties gereageerd, maar door in Groningen te netwerken heeft ze nu twee opties, met een duidelijke voorkeur. De oproep van de RUG en de gemeente om niet naar Groningen af te reizen als je voor 1 augustus geen kamer hebt, kunnen de studenten dan ook weinig mee.
“Ik heb een grote kamer gevonden in het centrum waar ik 380 euro voor ga betalen,” zegt Naval over het driekamerappartement waar een van haar nieuwe vriendinnen woont. “Beide huisgenoten gaan eruit, dus ik heb echt geluk.”
Shopov zit in een soortgelijke situatie. Er ligt een contract klaar om ondertekend te worden, maar de verhuurder heeft nog een paar extra dagen gevraagd om een aantal zaken in het appartement te regelen. “Maar toch, zolang ik het contract nog niet heb ondertekend ga ik er niet vanuit dat ik nu een kamer heb.”
Zoektocht zonder uitzicht
De zoektocht naar een permanent onderkomen gaat niet bij iedereen van een leien dakje. “We zijn zoekende”, zegt Aleksandra Sołtys (18) over een groot deel van de internationale studenten in de piekopvang, “maar het is echt moeilijk, omdat veel verhuurders je willen afzetten.” De kersverse psychologie student uit Polen vertelt verbaasd over een bezichtiging van een kleine zolderkamer van 10 vierkante meter met een douche en keukenblok naast elkaar, waarbij je via het zoldergat naar binnen moet. De kamer zou Sołtys’ maandelijkse huurbudget van 600 euro volledig opslokken, maar dat werd haar te gortig. “Ja, ik ben wanhopig, maar niet zó wanhopig.”
‘Zij moeten toch ook ergens leven?’
Een ander probleem waardoor het overgrote deel van de internationale studenten geen permanent onderdak vinden, komt volgens Sołtys omdat Nederlandse studenten vaak geen huis met ze willen delen. Ze doelt op kameradvertenties die in koeienletters Dutch speakers only adverteren.
“Ik begrijp als ergens vijf mensen wonen die Nederlands zijn, dat ze geen international willen, omdat ze de hele tijd Nederlands spreken”, zegt Naval. Dat verhuurders van eenpersoonsappartementen geen internationale studenten toelaten, vindt de student digitale communicatie wél moeilijk te begrijpen. “Groningen is een studentenstad met heel veel internationals. Zij moeten toch ook ergens leven?”, vraagt ze zich hardop af.
Hinken op twee gedachten
De tijdelijke oplossing aan de Plutolaan voor het structurele tekort aan studentenwoningen stemmen de internationals onverwacht tevreden. Volgens Naval maakten ze zich aan het begin van hun verblijf zorgen over hun privacy, omdat ze een kamer met zijn tweeën delen. Wat meehelpt, is dat de studenten verschillende talen spreken. “Je kan vrijuit tegen iemand praten zonder dat je kamergenoot je verstaat”, zegt Naval. “Dat is misschien ook wel waarom het makkelijker is.”
“Voor de twee maanden onderdak dat de Stichting Studentenhuisvesting (SSH) aanbiedt, vind ik het een prima plek”, zegt Shopov, die moeite heeft met de gedeelde kamers, de gemeenschappelijke keuken en het beperkte aantal douches die elke verdieping telt. “Maar permanent zou ik hier niet kunnen wonen.”
“Ik houd van deze plek”, vertelt Sołtys terwijl ze een rondleiding door het gebouw geeft. De eerste paar dagen zonder haar ouders heeft de psychologie student huilend doorgebracht op haar kamer, omdat ze zich eenzaam voelde. “Maar toen ik mijn kamer uitkwam, ontmoette ik al deze mensen en voelde ik me beter”, herinnert Sołtys zich nog goed. “En nu zijn we vrienden. Het is geweldig hoe snel vriendschappen hier gevormd worden.”
‘Waar moet ik heen?’
Toch hinkt Sołtys met het ontbreken van een permanent verblijf vaak op twee gedachten. “Deze opvang is echt een plek waar je je welkom voelt”, legt ze uit, “maar tegelijkertijd leef ik met de constante gedachte: waar moet ik heen?”
Heft in eigen handen
Internationale studenten die inmiddels een appartement gevonden hebben, komen met een eigen initiatief. Ze zijn bereid om medestudenten die nog geen vaste woonruimte hebben tijdelijk in huis te nemen. “Dat komt omdat we de worsteling van de kamerzoektochten kennen”, zegt Naval, “want je laat je vrienden niet achter zonder onderdak.”
“Misschien was het wel voor een reden dat we de afgelopen maanden geen plek konden vinden”, begint Naval te filosoferen, “omdat we op deze manier nieuwe mensen ontmoetten en we een band moesten opbouwen. Zodat we later, als we onze eigen plek hebben, we elkaar nog steeds kunnen opzoeken.”
Eindredactie door Alistair Keepe
