6 juli 2023, 15:00
In de Zaanstreek kunnen ouderen 10 weken lang iedere vrijdag een nieuwe sport ontdekken. Goed om vitaal te blijven, maar stiekem ook om eenzaamheid tegen te gaan. 'Je bent toch minder alleen.'
Leestijd:
3 Min
De kantine van BV Matchpoint is verlaten. Buiten is het snikheet, maar hier is het opvallend fris. Achter de bar in de kantine staat Piet-Hein. Hij draagt een gestreepte rugbypolo en lacht vriendelijk. Op de vraag hoe lang hij al betrokken is bij BV Matchpoint reageert Piet-Hein onverschillig.
“Nog niet zo lang.”
Hoe lang dan?
“Zo’n 60 jaar.”
De deur gaat open en Dennis Bloetjes (36) komt binnen. “Helaas lijkt de opkomst niet hoog. Ik heb hier ook weleens met 20 man gestaan.” Dennis is in het dagelijks leven ICT’er en verzorgt vandaag de clinic. Hij draagt een matchende sportoutfit van de club.
In de Zaanstreek wordt twee keer per jaar een cyclus van 10 weken gehouden waarin zestigplussers kunnen kennismaken met verschillende sporten. Het doel is om ouderen vitaal te houden. De hoop is dat er ook mensen zijn die zich inschrijven bij één van de tien sportverenigingen.
Vandaag is het de beurt aan BV Matchpoint, een badmintonvereniging gevestigd in Koog aan de Zaan.
De deelnemers druppelen één voor één binnen. Uiteindelijk komen er 5 dames op de les van Dennis af. Omdat de clinics begin mei begonnen zijn, kennen de deelnemers elkaar goed. Voor de les begint nemen ze samen de week door.
De groep loopt rustig naar de enorme sporthal waar de clinic plaatsvindt. Dennis spreekt zijn groep toe:
“Zijn er ouderdomskwalen?”
“Poeh, ja, het is een en al kwalen tegenwoordig,” klinkt het lachend uit de groep.
“Geen probleem, badmintonnen kan ook lopend.”
Uiteindelijk wordt besloten gezamenlijk te gaan warmlopen. Deelnemer Marianne struikelt bijna tijdens de aansluitpas. “Rustig aan, alsjeblieft.”
“Met de jeugd doen we dit huppeltje altijd met een draai erin,” zegt Dennis. “Laten we dat nu maar even niet doen.”
Als de dames onder begeleiding van Dennis aan het overspelen zijn, komt Simon den Heeten (30) de zaal in gelopen, een afgetrainde jongeman met donkerbruin haar. Hij is vanuit Sportbedrijf Zaanstad betrokken bij de organisatie van de tiendaagse. Dennis roept vanuit de zaal naar Simon dat hij net al bijna iemand heeft zien vallen, maar Simon geeft aan zich geen zorgen te maken. “We hebben één keer gehad dat er iemand viel. Die brak toen haar pols. Maar over het algemeen gaat best wel goed.”
Simon vertelt dat er nog niet veel ouderen zijn die zich ook echt ingeschreven hebben bij een sportclub. “Volgens mij is dat maar één keer gebeurd. Maar we zien wel dat veel ouderen nu al voor de tweede of derde keer meedoen aan de cyclus. Dat betekent toch dat ze opgeteld al minimaal 20 keer per jaar sporten. Daarnaast is het een mooi ontmoetingsmoment voor ouderen, die toch soms wat eenzaam worden.”
De sfeer is doorgaans goed. Maar toch gaat het wel eens mis, zoals toen er een keer walking football gespeeld werd. “We speelden op voetbalvereniging Hercules. Er deden drie teams mee: Hercules, Only Friends (een team met mensen met een beperking, red.) en wijzelf. In het team van Hercules zaten mannen die extreem fanatiek waren. Dat is toen uit de hand gelopen. De scheidsrechter moest ingrijpen en onze dames zijn van het veld gelopen.”
Het partijspel begint. Tineke slaat over in verband met haar rugblessure. Als ze Simon ziet, vraagt ze of ze hem even kan spreken.
“Ik maak me zorgen over volgende week,” zegt ze. “Doe ermee wat je wilt hoor, maar vorige keer is dat natuurlijk niet helemaal goed gegaan. Wij zijn niet van plan te komen als die mannen van Hercules weer meedoen.” Simon zegt toe dat hij een email zal sturen naar de deelnemers van de vorige keer. Introducés zijn niet toegestaan.
De les is afgelopen. Marianne is geïnteresseerd in een eventueel lidmaatschap van BV Matchpoint en kletst nog wat na met Dennis. De andere dames lopen alvast naar de koffie.
Er wordt enthousiast nagesproken over de clinic. “Jeu de boules was ook leuk, maar dit voelt toch meer alsof je écht gesport hebt.”
De dames doen nu voor de derde keer mee aan de tiendaagse zijn blij met het initiatief van Sportbedrijf Zaanstad. “Het is eigenlijk niet de bedoeling, maar de organisatie is blij dat we weer meedoen. En we vragen ook vriendinnen mee om de groep groter te maken.”
Of ze zich ooit echt in gaan schrijven bij de sportclubs, weten de dames niet. Maar ze doen de volgende keer zeker weer mee. De proeflessen, hoe veel het er ook zijn, dienen ook zo een belangrijk doel. Marianne: “Je bent toch minder alleen.”
