Met het internet zijn we opgegroeid, met het internet zullen we sterven. In Ok, zoomer signaleert en duidt Red Pers digitale trends. Met deze keer: een terugkeer naar dorps-Facebookgroepen.

Laatst vond ik een AirPods Pro-doosje op de straat, vlak bij mijn ouderlijk huis in het dorp waar ik opgroeide. Het doosje lag daar maar, eenzaam en verlaten. Geen naam, geen stickers of iets dergelijks: niets dat ook maar een tipje van de sluier kon lichten over de identiteit van de eigenaar. Om mijn burgerlijke plicht te vervullen en de rechtmatige eigenaar te vinden besloot ik om lid te worden van de dorps-Facebookgroep. Je kent ze wel, die ‘Je bent een… als…’-groepen. ‘Je bent een Schiedammer als…’, ‘Je bent een IJmuidenaar als…’, om maar een kleine greep uit het uitgebreide assortiment te nemen.

Het epische van de zoektocht refereert echter niet zozeer aan het vinden van de eigenaar van het doosje. De kracht van sociale media bewees zich eens te meer en binnen een mum van tijd na het plaatsen van mijn oproep, was de eigenaar geïdentificeerd. Mysterie opgelost.

Een ontdekkingstocht op Facebook

Wat veel enerverender was, was het opnieuw ontdekken van de wondere wereld van dorps-Facebookgroepen. Het hernieuwde lidmaatschap deed mij herinneren waarom ik een jaar of vijf geleden – na op een blauwe maandag lid te zijn geweest – al snel uit de groep ben gestapt.

Het aantal meldingen op mijn telefoon vervijfvoudigde nadat ik (weer) lid was geworden van de groep. Niet zo vreemd ook in een online gemeenschap van een paar duizend mensen, waarin veelvuldig allerlei gedachten, opinies, prestaties en kunstwerkjes worden gedeeld. De meest wonderlijke en vermakelijke dingen kwamen langs en ik heb geprobeerd er een vinger op te leggen om zo de berichtenstroom te categoriseren. In hoeverre dit gelukt is weet ik eerlijk gezegd niet, omdat de taak nogal lastig bleek te zijn.

Spaarzegels

Het eerste wat ik ontdekte is dat er spaarzegels zijn voor werkelijk alles en dat ze mateloos populair zijn. Het tweede waar ik achter kwam is dat het verkrijgen van deze bonnen soms bijna een zaak van leven of dood is. Mensen gaan over lijken om de messenset van de lokale buurtsuper te completeren of om een extra kaartje voor Artis te scoren. De kleinkinderen willen natuurlijk ook wel eens iets leuks doen op de zondag.

Daarnaast is de groep eigenlijk één grote dumpplaats. Er wordt werkelijk van alles aangeboden, gratis (in het geval dat men er wanhopig van af wil) of tegen betaling (als het goed nog enige waarde heeft). De eerste categorie is het populairst en omvat zaken als snoeiafval, versleten Tupperwares en dakgoten die bruin zien van de roest. 

Het meest intrigerend zijn echter de familievetes die publiekelijk in de reacties worden uitgevochten. Een vrouw plaatste trots een recent afgemaakt schilderijtje, waarop haar zus doodleuk reageerde: “Niemand wil je troep!”. “Je moet je muil houden”, volgde als repliek, afgesloten met een aantal verwensingen die ik hier niet zal herhalen. En zo ging het een reactie of elf, twaalf misschien, heen en weer.

Maar ik wil geen Marcel van Roosmalen 2.0 worden en geef eerlijk toe: er komen ook leuke dingen voorbij. Ontroostbare kinderen vinden er hun verloren knuffel terug, oude foto’s van bekenden of het dorp zijn oprecht leuk om te zien en hobbyfotografen plaatsen regelmatig fraaie kiekjes.

Toch zweefde mijn vinger eventjes boven de ‘Groep verlaten’-knop nadat de AirPods-zaak was gesloten. Iets in mij deed me echter twijfelen en ik stopte abrupt. Ik merkte dat mijn vinger zich langzaam terugtrok. Had het zevendaagse hernieuwde lidmaatschap toch een soort van nostalgisch gevoel aangewakkerd? Bovendien komen versleten Tupperwares soms best van pas.

En misschien wil ik ook wel een keertje naar Artis binnenkort.