Van de Iraanse jeugd, tot yogacultuur in India of de vluchtelingencrisis op Lesbos: de Italiaanse fotojournalist Nicola Zolin heeft het allemaal vastgelegd. Al meer dan tien jaar reist hij de wereld over, op zoek naar verhalen. Hoe is het om een carrière op te bouwen als fotojournalist? En hoe hou je het vol?

Op een zonnige middag verschijnt een lachende Nicola Zolin op mijn scherm. Op dat moment bevindt hij zich in Mexico waar hij een aantal beeldreportages aan het maken is. Geboren op een boerderij in Italië, droomde Zolin van de wereld. Hij besloot, na zijn studie communicatiewetenschappen, erop uit te trekken.

“Ik zag zo veel mensen van mijn leeftijd, 24 à 25 jaar, om me heen met weinig hoop en energie. Iedereen leek alleen gefocust op de beperkingen van het leven in plaats van de mogelijkheden.” Er volgde een reis met twee vrienden. “We wilden hen uitdagen om te letten op wat wel mogelijk is, in plaats van wat niet.” Het plan was: van Nederland naar Brazilië reizen zónder geld.

Zonder journalistiek of fotografie gestudeerd te hebben, reist hij inmiddels al meer dan tien jaar de wereld rond om deze vast te leggen met zijn camera. Onder andere de Volkskrant, Vice News en Al Jazeera publiceerden zijn werk, maar in eerste instantie durfde hij niet toe te geven dat hij fotojournalist wilde worden. De vele obstakels die een dergelijke carrière met zich meebrengt, zoals de grote concurrentie en het onstabiele inkomen, weerhielden hem er een lange tijd van om zich volledig hierop te storten. Uiteindelijk heeft hij alles geleerd door te doen. Zo ontstond zijn overtuiging dat je je eigen pad moet bewandelen: “Alleen dan kan je het werk doen wat jij interessant en belangrijk vindt”.

De uitdaging in het vinden van balans

Zolin is ervan overtuigd dat het soms goed is om een droom te verkopen, zoals hij deed met de bovengenoemde wereldreis of zijn werk over een rondzeilend circus in Griekenland. “Het gaat om het laten zien van de schoonheid van het leven en dat het mogelijk is dat deze gedreven wordt door idealen.” Zo zoekt hij naar de verhalen die een een ander perspectief bieden en zijn publiek verrassen.

Wanneer ik hem vraag naar het werk waar hij het meest trots op is, reageert Zolin zonder te twijfelen met Iran beyond Iran. Uit nieuwsgierigheid reisde hij af naar Iran, waar hij leerde hoe eenzijdig het Westerse beeld van Iran is. Om een alternatief te bieden, portretteerde hij de jeugd van het land. Dit project bevestigde bij veel redacteuren zijn kunnen en hij won hun vertrouwen als gedegen fotojournalist.

Aan jonge, ambitieuze journalisten wil hij om die reden de boodschap meegeven: “Neem de tijd”.

Hoe dan ook: Zolin weet meer dan menig ander dat de realiteit hard kan zijn. Zo bevindt hij zich op dit moment in Moldavië om de stroom aan Oekraïense vluchtelingen vast te leggen. “De wereld is een donkere plek”, zegt hij. “Ik heb veel van mijn vrienden en collega’s zien aftakelen doordat ze te lang op onderwerpen als de vluchtelingencrisis zijn blijven hangen.”

Hij benadrukt dat zijn werk veel zelfkennis vergt en dat het van belang is een goede balans te vinden tussen lichaam en geest, en tussen passie, ambitie en je vermogen om informatie en stress te verwerken. Volgens Zolin is het grootste gevaar van het werk als (foto)journalist dat men vergeet te werken aan een sterke mentale gezondheid. Aan jonge, ambitieuze journalisten wil hij om die reden de boodschap meegeven: “Neem de tijd”.

Boodschapper en journalist

De mensen die het lukt om een carrière te maken als fotojournalist zijn niet per se de mensen zijn die het meeste talent hebben, maar degenen met het meeste doorzettingsvermogen, denkt Zolin. “Als je jezelf blijft vertrouwen en uitdagen, dan geloof ik dat het harde werk uiteindelijk zijn vruchten zal afwerpen.”

Als witte man met Italiaans paspoort kan hij zich vrij bewegen tussen menig landsgrens en cultuur. Een privilege dat een bepaalde vrijheid en zorgeloosheid biedt om een dergelijk bestaan te leiden. Zolin lijkt zich hiervan bewust te zijn en probeert dit in te zetten op een manier die niet alleen zijn denken verbreedt, maar ook dat van anderen.

Als mensen reageren op zijn werk met dat ze niet wisten dat iets bestond, dan is het werk voor Nicola Zolin geslaagd. “Ik ben zowel een boodschapper als een journalist, die voorbij alleen het leed van de wereld probeert te kijken” concludeert hij. “En ik weet niet of ik ooit mezelf iets anders zie doen.”

Met medewerking van Caspar van de Poel