Je verjaardag vieren in coronatijd voelt onwennig, op een feestje arriveren met veel onbekende koppen helemaal. Op 18 september vond het vijfjarige jubileum van Red Pers plaats, met nieuwe gezichten, redacteuren, alumni en gevestigde namen. Het werd een feestelijke namiddag met gelach, muziek en enerverende gesprekken.
Het jubileumfeest van Red Pers vond plaats in Old School Amsterdam, een voormalig ROC en tegenwoordig een creatieve broedplaats. Bij binnenkomst werd je hartelijk en geheel volgens 2021-maatstaven ontvangen: eerst een vriendelijke begroeting, daarna het verzoek om je QR-code te tonen. Vervolgens mocht je doorlopen, richting het feest. Die eerste stappen leidden onverhoopt naar de bar, waar twee joviale barmannen – en gewaardeerde Red Pers-redacteuren – achter de tap stonden. Het officiële programma werd afgetrapt door Jasmijn Huisman (hoofdredacteur) en Marijne Beijen (adjunct), waarna de oprichters van Red Pers het woord namen: Max van Geuns, Olivier Overberg, Nuno Blijboom en Tess Castelijn.
Een puberend medium
Red Pers bleek niet vijf, maar vijftien jaar oud te zijn. Geen jong kind, maar een ware puber. Red Pers was een initiatief van Van Geuns. In 2006 stichtte hij de voorloper van Red Pers: Maxx Magazine. Van Geuns zat toen in groep zeven van de basisschool en maakte het blad geheel zelf: van marketing tot eindhttps://redpers.nl/wp-content/uploads/2020/09/redperslogo-1.png, en van klantenservice tot hoofdhttps://redpers.nl/wp-content/uploads/2020/09/redperslogo-1.png. Dat bleek wat te gortig voor een tiener, vertelde hij lachend. Daarom sloot Olivier Overberg zich al vrij snel aan als fotograaf, vormgever en partner in crime. Maxx Magazine werd in 2013 Maximum Amsterdam, een magazine over Amsterdam en zijn kleurrijke inwoners. Dat project werd in 2016, na tien jaar tijdschriften maken, Red Pers.
Gaandeweg sloten ook Nuno Blijboom en Tess Castelijn zich aan. Red Pers werd geen tijdschrift, maar een online platform. “Bij Red Pers wilden we een veilige plek creëren voor jonge journalisten en voor mensen die twijfelden of ze de journalistiek in willen,” vertelde Blijboom. Inmiddels is het platform een begrip in het Nederlandse medialandschap geworden, een plek waar je ‘op je bek kunt gaan zonder dat het grote gevolgen heeft voor je carrière’. En zo geschiedde. Inmiddels staat de teller op meer dan tweehonderd (oud-)redacteuren, duizenden artikelen en tienduizenden lezers.
Gautier noemde de journalistiek niet meer innovatief: ‘Wat zijn nou de grote drie, vier innovaties van de journalistiek in de afgelopen tien jaar?’
Divers en prikkelend
Voor de aanwezige aspirant-journalisten waren de sprekers hoogtepunt van het evenement: Teun Gautier, uitgever en baas van De Coöperatie; Jannetje Koelewijn, ervaren journaliste; Yoeri Albrecht, directeur van De Balie; Philippe Remarque, journalistiek directeur bij DPG Media en uitgever van onder andere De Volkskrant. Stuk voor stuk verrassende, aardige en ervaren sprekers. En uiteraard enthousiast over de jarige job, zoals dat hoort. Daarnaast gaven zij hun visie op de toekomst van de journalistiek, die niet altijd overmatig positief was, soms constructief-kritisch.
De twee advocaten van de duivel waren Gautier en Albrecht. Gautier noemde de journalistiek niet meer innovatief: “Wat zijn nou de grote drie, vier innovaties van de journalistiek in de afgelopen tien jaar?” vroeg hij zich hardop af. Want er wordt geld genoeg verdiend in de journalistiek stelt hij, speels doelend op Remarques werkgever.
Albrecht sloot zich bij Gautier aan, ook hij zag beren op de weg. Als grootste gevaar noemde hij het internet, geld komt niet meer bij de journalistiek terecht – “als je een dubbeltje per woord krijgt heb je het goed gedaan als freelancer” – maar bij techreuzen zoals Facebook en Google. De journalistiek kan daar niet zo veel aan doen, maar de Europese Unie wel – en laat dát nu net een blinde vlek van de Europese pers zijn, vertelde Albrecht. Maar beiden hielden hoop: “Jullie kunnen een rol spelen in het vitaliseren van de journalistiek door de juiste vragen te stellen,” besloot Gautier.
‘We dachten dat mensen nooit voor iets op het internet zouden betalen. Dat is ondertussen juist heel gewoon geworden’
Liefde voor longreads
De andere twee sprekers, Philippe Remarque en Jannetje Koelewijn, deelden andere boodschappen. Remarque kwam bijvoorbeeld breed grijnzend op: “Door een toevallige speling van het lot heb ik precies het tegenovergesteld betoog van de mannelijke sprekers voor mij.” Het gaat juist wél goed met de journalistiek, stelde hij. “We dachten dat mensen nooit voor iets op het internet zouden betalen. Dat is ondertussen juist heel gewoon geworden.” Nu die misvatting is ontkracht, “gaat de journalistiek een gouden toekomst tegemoet,” verzekerde hij de zaal.
Koelewijn was minder maatschappijkritisch en sprak over haar voorliefde voor longreads. Lachend vertelt ze over een van haar eerste gepubliceerde werken, dat ruim twintigduizend woorden telde: “de helft had eruit gekund!” Ze ziet de toekomst rooskleurig in: “Ik merk dat lange verhalen tegenwoordig leuk worden gevonden door lezers. En ze worden veel beter geschreven dan vroeger, jullie leren dat bijvoorbeeld al.”
De jarige trakteert
Bij een feestje hoort muziek, dus het muzikale intermezzo kan niet onbenoemd blijven. Tussen de sprekers door werd het publiek vermaakt door redacteur Peer van Tetterode. Hij stond op het podium met zijn band Poppouri, waarmee hij country-rock’n-roll-versies van bekende hits uit de zeroes maakt. Als one-man-band betrad Van Tetterode het podium, gewapend met gitaar, mondharmonica en microfoon. De nummers Watskeburt van De Jeugd van Tegenwoordig en Boom, Boom, Boom, Boom!! van de Vengaboys galmden door de geluidsinstallatie, tot groot genot van de aanwezigen.
Het inhoudelijke deel eindigde met twee paneldiscussies, over freelancen en over de spanning tussen journalistieke onafhankelijkheid en activisme. Vier Red Pers-alumni – Madelief van Dongen, Laura Hoogenraad, Sophie van Oostvoorn en Jamila Meischke – die reeds in het vak zijn gestart vertelden over hun visie en gingen de dialoog aan. Klein hoogtepunt tekenend voor de diversiteit van de sector: de kleine aanvaring tussen Remarque en Albrecht, over berichtgeving ten tijde van het begin van de pandemie. Laatstgenoemde vond deze niet kritisch genoeg jegens de overheid, Remarque vond juist dat kranten de periode met verve hadden doorstaan.
Tevens traditie op een feestje: de jarige trakteert. Zo ook bij dit puberjubileum. Na het officiële programma stond de champagne klaar. Er werd geproost op nog vijf jaar, nog vijftien jaar eigenlijk. De puberteit betekent niet de bloei van een mensenleven, die komt jaren later pas. Als deze vuistregel ook voor een medium geldt, dan staat er nog veel meer goeds voor de deur.
Met medewerking van Machteld van der Lecq
