Met zijn nieuwste album McCartney III slaat de 78-jarige Paul McCartney soms de spijker op zijn kop, maar soms ook de plank mis, schrijft muziekrecensent Bram Emmer. Maar McCartney is te goed om écht slechte dingen te maken, besluit hij.
Sir Paul McCartney (78) heeft de pandemie gebruikt om zijn spreekwoordelijke keukenkastjes op te ruimen, vertelt hij aan CBS News. Daar vond hij bergen onafgemaakte demo’s die hij de afgelopen jaren thuis opnam. Toen McCartney tijdens de coronacrisis met zijn dochter en kleinkinderen verbleef op zijn boerderij, een tijd die hij zelf een ‘rockdown’ noemde, vond hij de tijd om deze songs af te maken.
Het resultaat is McCartney III, de afsluiter van een trilogie van soloalbums. Hij speelt net als op voorgangers McCartney (1970) en McCartney II (1980) alle instrumenten zelf, laag voor laag, in zijn thuisstudio. Geen tierelantijnen, geen producerteams, maar gewoon Sir Paul McCartney die doet waar hij voor geboren is.
Zo vond McCartney de tijd en ruimte om lekker ouderwets te kunnen experimenteren. Hij slaat hierbij soms de spijker op zijn kop, maar soms ook de plank mis. Het ruim acht minuten durende Deep Deep Feeling weet met zijn mysterieuze synthesizers en afwisselende koortjes interessant te blijven, terwijl het R&B-achtige Deep Down zeker drie minuten te lang door mag pruttelen.
Deep Down pruttelt zeker drie minuten te lang door
Het album McCartney III houdt het beste stand wanneer McCartney het klein houdt. The Kiss Of Venus heeft een zoete melodie, lieflijke tekst, en een vakkundige akoestische gitaar die duidelijk uit dezelfde oven komen waarin ooit Blackbird en Yesterday werden gebakken. Hetzelfde geldt voor de albumafsluiter Winter Bird / When Winter Comes. Het is een knus kampvuurlied zoals nog steeds alleen McCartney dat kan.
Opvulling
Los van die paar hoogtepunten voelt minstens de helft van McCartney III als opvulling. “You think she’s being friendly / But she’s looking for a Bentley,” zingt McCartney op Lavatory Lil – de zoveelste rocktrack over een meisje dat een golddigger blijkt te zijn. Slidin is een leuk uitstapje richting woestijnrock, maar meer ook niet. Sommige demo’s mag je natuurlijk best in het keukenkastje laten liggen.
Hoewel deze nummers zelf weinig memorabel zijn, blijft de speelsheid en het plezier ervan af spatten. Of het genoeg is blijft de vraag, maar het is in elk geval een enorm fijn idee dat McCartney nog steeds vrolijk weet te maken met zijn muziek. Bovendien krijgt het project door de lo-fi opnames een intieme, authentieke sfeer, bijna alsof we zelf ook even op de boerderij van opa Paul mogen verblijven.
McCartney III zal vooral onthouden worden als een vreugdevol project in donkere tijden, als teken dat Sir Paul McCartney zelfs op hoge leeftijd nog dezelfde gave voor aanstekelijke levensomarming bezit. Hij wordt langzamerhand, als hij dat niet allang is, een schoolvoorbeeld voor hoe legendarische muzikanten eerbiedig oud kunnen worden. Bovendien heeft de ouderdom McCartney’s stemgeluid een nog lievere, geruststellendere ondertoon bezorgd, die vooral op een track als Pretty Boys – waarschijnlijk verwijzend naar The Beatles en de zogenoemde ‘Beatlemania’ – goed naar voren komt.
Pluk de dag
Zoals misschien te verwachten is bij een album als dit, voelt het vooral als een verzameling losse projecten. Elk nummer klinkt anders, en niet altijd op een goede manier. Maar als er een onderliggende boodschap is die het album verbindt, is het de gedachte dat er licht is aan het eind van elke tunnel. Zoals hij zingt op Seize the Day: “When the cold days come / and the old ways fade away / There’ll be no more sun / and we’ll wish that we had held on to the day / Seize the day.”
McCartney is natuurlijk een te goede songwriter om echt slechte dingen te maken, maar het ligt prima binnen zijn bereik om muziek te maken die oninteressant of overbodig is. Toch blijft McCartney III het waard om te beluisteren, al is het uit nostalgie, of gewoon om even herinnerd te worden aan McCartney’s speelse blik op de werkelijkheid. Sir Paul McCartney gaat met zijn nieuwe muziek de wereld niet meer veranderen. Maar dat heeft hij toch al een keer gedaan.