Je hart volgen of de coronarichtlijnen? Columnist Sezen Moeliker was bij de Black Lives Matter-demonstratie, en daarover spoken nog steeds twijfels door haar hoofd.
“Volg je hart,” zei mijn vader toen ik hem maandag 1 juni belde en vertelde dat ik van plan was om naar de Dam te gaan voor de Black Lives Matter-demonstratie. Diezelfde week zou ik mijn ouders na drie maanden voor het eerst weer zien. “Als het nodig is wachten we nog wel twee weken met afspreken.”
Onder normale omstandigheden had ik niemand van tevoren opgebeld om mijn plannen aan te kondigen. En afgezien van de urgentie die ik voelde om op de Dam te staan, vertrok ik die dag met een licht bezorgd gevoel van huis. Toch stond corona op dat moment op de tweede plek. Ja, het was op sommige momenten moeilijk om afstand te houden. Nee, niet iedereen droeg een mondkapje. Ja, ik zag de kritiek al aankomen. Behalve dat die dit keer uit onverwachte hoek kwam.
Zo was mijn moeder trots op mijn maatschappelijke waarden doch teleurgesteld in mijn keuze. “Goed dat je hiervoor staat, maar waarom demonstreren tijdens corona?”. Een vriendin sprak me aan op de mogelijk polariserende gevolgen waar ik met mijn aanwezigheid aan bijgedragen had en mijn opa schreef in zijn mail dat “mevrouw Halsema het niet handig had aangepakt, maar dat de demonstranten ook niet vrijuit gingen”. Ik ging niet vrijuit. Het was, gek genoeg, de eerste keer dat ik dat uit mijn omgeving te horen kreeg.
Nooit eerder waren mijn maatschappelijke prioriteiten in twijfel getrokken
Ik ging demonstreren omdat de strijd tegen racisme hoger op mijn agenda staat dan het 100% naleven van de coronaregels. Nooit eerder waren mijn maatschappelijke prioriteiten in twijfel getrokken door vrienden of familie. Dat dat nu wel gebeurde, vond ik moeilijker dan ik me had kunnen voorstellen.
De weken na de demonstratie sta ik nog steeds achter de keuze, maar ben onzeker over de gevolgen. Ik voel me schuldig, bang om mogelijk toch bij te dragen aan een nieuwe uitbraak. Wanneer ik uiteindelijk in Het Parool lees dat de demonstratie geen nieuwe coronabrandhaard is geworden, voel ik me op een rare manier opgelucht.
Ik vraag me af of dit me hypocriet maakt. Had ik het me ook zo aangetrokken als de kritiek op afstand was gebleven? Als die niet vanuit de mensen kwam met wie ik normaal gesproken op één lijn zit?
Wat als ik de mening van vrienden en familie van tevoren gehoord had? Ik weet zeker dat ik die dag hoe dan ook op de Dam had gestaan. Dan toch liever een schuldgevoel om corona. Is dat hypocriet? Het zij zo.