Op 28 februari werd de allereerste coronabesmetting in Nederland geconstateerd. Een luttele twee weken later schreef ik een duidende column waarin ik betoogde wat er juist nu allemaal anders moest na deze crisis. En ik was niet de enige.
‘Juist nu’ is de leus van de coronacrisis geworden. De woorden zijn nog nooit zoveel in de media opgedoken als tijdens de coronacrisis. In maart schreef De Volkskrant 33 keer juist nu, NRC 30 keer en de Telegraaf 26 keer. In alle media verscheen de woordencombinatie driehonderddrieëntachtig keer. Voor de crisis, in december, werd er maar 12 keer juist nu geschreven. Blijkbaar is het juist nu tijd voor juist nu.
Juist nu zorgmedewerkers. Juist nu wetenschap. Juist nu Maurice de Hond. Juist nu solidariteit. Juist nu Hugo de Jonge, Jaap van Dissel en Ab Osterhaus. Juist nu hogere belasting. Juist nu Kruidvat, Plus en Etos. Juist nu lagere belasting. Juist nu KLM. Juist nu minder massatoerisme. Juist nu duurzaamheid. Juist nu vitale beroepen, juist nu maatschappelijke verandering en juist nu deugen de meeste mensen.
Iedere omhooggevallen intellectueel ziet zijn kans schoon om zijn stoffige stokpaardje van stal te halen
Stoffige stokpaardjes
Driehonderddrieëntachtig mensen vonden dat zij, toen de crisis nog maar een paar weken bezig was, precies konden analyseren wat er misging in ons land en hoe we dat juist tijdens corona konden zien, en juist tijdens corona konden oplossen. Hoe toevallig dat de coronacrisis precies die dingen blootlegde waar al deze driehonderddrieëntachtig mensen daarvoor al overtuigd van waren. Volgens Bregman deugen juist nu de meeste mensen, volgens Schimmelpenninck moeten mensen juist nu verantwoordelijkheid nemen en volgens Klaver moeten we juist nu de klimaatcrisis aanpakken.
Dat is wat er blijkbaar gebeurt tijdens een crisis. Iedere omhooggevallen intellectueel ziet zijn kans schoon om zijn stoffige stokpaardje van stal te halen en eens even lekker te gaan rijden. De duiders buitelen over elkaar heen om allemaal te schreeuwen wat ze daarvoor ook al schreeuwden. Juist nu wat ik altijd al dacht!
Millennial in nood
Ik kan niet anders dan mezelf flink uitlachen over mijn column in maart. Mijn juist nu-voorstellen waren: minder prestatiedruk, minder flexwerk, hoger loon voor de zorg, meer vertrouwen in de wetenschap, meer lief zijn voor elkaar. Stuk voor stuk stokpaardjes van een millennial in nood.
En zo was ik een van de driehonderddrieëntachtig mensen die oprecht dachten dat ze met een revolutionair idee de toekomst konden veranderen maar in werkelijkheid hun eigen wiel opnieuw uitvonden.
Nu de crisis op zijn einde loopt, zijn onze mooie toekomstdromen een beetje verdampt. We willen vanuit een bepaald heimweegevoel zo snel mogelijk terug naar ons geliefde oude normaal. En dus geen extra loon voor de zorg, zo snel mogelijk weer het vliegtuig in en straks Mark Rutte weer herkiezen. ‘Juist nu’ komt wel weer bij de volgende crisis.
