Het heeft vijf jaar geduurd, maar het was het wachten waard. The Slow Rush is het vierde studioalbum van Tame Impala, het geesteskind van de Australische multi-instrumentalist, producer, en geroemd perfectionist Kevin Parker.

Met het vorige album Currents uit 2015 werd Tame Impala plotseling een internationale popsensatie. Instant klassiekers als ‘Let it Happen’ en ‘The Less I Know The Better’ zagen de Tame Impala-sound transformeren van psychedelische rock naar een meer gepolijste stijl waarin elementen van disco en rock werden gemengd. Het resultaat vormde een aanstekelijke, nieuwe soort popmuziek waar het internationale publiek en de pers niet over op konden houden.

De afgelopen jaren was Tame Impala headliner op de grootste popfestivals van de wereld, van het Amerikaanse Coachella tot ons eigen Lowlands, en Kevin Parker werkte samen met ’s werelds grootste (hiphop)sterren als Kanye West en Travis Scott. Fans van het eerste (rauwere) uur zagen ‘hun’ Kevin het grote publiek overtuigen met een compleet eigen kijk op moderne popmuziek, en zichzelf vrijvechten van de onzekerheden en bedrukte emoties die het eerdere werk karakteriseerden. De verwachtingen voor de opvolger van de klassieker die Currents is geworden waren, op zijn zachtst gezegd, hooggespannen.

De toekomst is nog steeds onzeker, maar niet meer overweldigend

The Slow Rush voldoet zonder meer aan deze verwachtingen. De nummers zijn op het eerste gezicht niet zo catchy en herkenbaar als op Currents, maar als je wat tijd doorbrengt met Kevin Parkers geüpdatete muzikale belevingswereld zuigt het album je volledig op. Disco- en funkritmes pakken meer de voorgrond en de kenmerkende fuzzy Tame Impala-gitaren zijn naar de achtergrond van de mix verhuisd. Zo wordt de ruimte gelaten aan een leger van modulaire synthesizers en elektronica die de songs tot de nok toe vullen met droomachtige galm.

Het concept ‘tijd’ staat centraal tijdens The Slow Rush. Parker ziet “nostalgie als een drug waar we allemaal aan verslaafd zijn”, en speelt in zijn muziek met de spijt van het verleden en de onzekerheid van de toekomst.  Onder meer de opener ‘One More Year’, ‘Tomorrow’s Dust’, ‘Lost In Yesterday’ en ‘It Might Be Time’ cirkelen rondom dit thema, en in de teksten onderzoekt Kevin Parker de relaties tussen vergane tijd, het heden en toekomst.

De angsten en gevoelens die tijd veroorzaakt in een mensenleven, in het specifiek dat van Parker, worden afgesloten en geaccepteerd in de prachtige sluiter ‘One more Hour’, als Parker zingt: “As long as I can, long as I can / Be the man I am”. De toekomst is nog steeds onzeker, maar niet meer overweldigend.

Emotioneel hoogtepunt

De single ‘Borderline’, een aangepaste albumversie, is ook een van de sterkere nummers, met een funky ritmesectie en een poppy zanglijn die net als de rest van het album gekenmerkt wordt door het hypnotische gebruik van herhaling. De vocale harmonieën die de zanglijn accentueren doen sterk denken aan de vocalenproductie van bijvoorbeeld de Bee Gees of de Jackson Five, in een modern psychedelisch jasje.

Op positieve uitschieter ‘Posthumous Forgiveness’, kandidaat voor de beste track op het album, gebruikt Parker hevige autotune. Hij krijgt het voor elkaar om de vocalen ondanks deze kunstmatige bewerking hun persoonlijkheid en diepgang te laten bewaren. Het refrein, met de pulserende kickdrum-accenten en het gefrustreerde “Did you think I’d never know / Never wise up as I grow” is een emotioneel hoogtepunt. De instrumentale release die volgt is meeslepend en melancholisch.

Wisselwerking

Helaas zijn niet alle nummers op The Slow Rush even overtuigend. ‘Is It True’ en ‘Glimmer’ lijken verdacht veel op opvulling van de ruimte tussen de sterkere tracks. We hebben al zo veel gezien van Tame Impala dat het moeilijk te geloven lijkt dat een nummer als ‘Glimmer’ een plek op het album verdient. Verder leunt ‘Instant Destiny’, met het “I’m about to do something crazy”-refrein, net iets te veel op het meezingeffect. Deze tracks halen qua structuur de coherentie uit het album, hoewel ze qua sound niet extreem onderdoen en daardoor niet te veel storen.

The Slow Rush is de volgende stap in de richting die Parker met Currents had ingezet. Wie gehoopt had op de psychedelische rock en zwaardere melodieën van Lonerism (2012) en Innerspeaker (2010) zou zomaar teleurgesteld uit kunnen komen. Een nieuwe ‘Elephant’ blijft voorlopig uit. Maar het alternatief is een versie van Kevin Parker die zijn status als popster lijkt te omarmen, en een enorm sterk album dat de grenzen opzoekt wat betreft de wisselwerking tussen psychedelica en pop.

[paytium name=”Form name” description=”Donations”]
[paytium_field type=”open” label=”Onze studenten dragen vrijwillig bij aan Red Pers. Vond je
dit een goede productie? Sponsor dan onze koffie (€2,50), https://redpers.nl/wp-content/uploads/2020/09/redperslogo-1.pngvergadering (€10) of grotere
investering. Dankjewel!” default=”2,50″ /]
[paytium_total label=”Steun ons voor” /]
[paytium_button label=”Doneer” /]
[/paytium]