Statushouders die de afgelopen jaren naar Nederland zijn gekomen, hebben grote moeite om betaald werk te vinden. Maar er zijn ook succesverhalen. Nadim Abou Hassan vluchtte uit Syrië en heeft nu een eigen huis, een baan en gaat studeren aan de Erasmus Universiteit. Hoe is hem dat gelukt?

De 29-jarige Nadim Abou Hassan vluchtte in 2015 van Syrië naar Nederland. In zijn geboorteland heeft hij een bachelor economie behaald aan de Universiteit in Aleppo. Wanneer je als man klaar bent met je studie heb je, volgens Nadim, in Syrië twee keuzes: je gaat in het leger of vlucht naar vrijheid. Hassan koos voor de laatste optie. Hij liet daardoor niet alleen de oorlog achter zich, maar ook zijn vrienden en familie.

De reis van Syrië naar Nederland was spannend. “We hadden een overvolle boot met 56 man. De spanning was voelbaar en ik kon alleen maar denken: ik kan zwemmen maar het grootste deel van de mensen kan dat niet. Wat als deze vrouwen en kinderen in het water vallen? De tocht was doodeng.”

FC de Koepel

Na van land naar land gereisd te hebben kwam Hassan aan in Ter Apel, de centrale opvanglocatie voor vluchtelingen. In Nederland moet iedere asielzoeker eerst hiernaartoe om een asielprocedure te starten. Na veel in opvangcentra gezeten te hebben kwam hij in de koepelgevangenis in Haarlem terecht. De inwoners van Haarlem hebben volgens Hassan veel invloed gehad op zijn succes in Nederland, waardoor hij een lokaal netwerk heeft kunnen opbouwen.

“In de maanden dat ik in Haarlem woonde, ben ik veel in contact gekomen met Nederlanders. In Syrië was ik profvoetballer en ik wilde mijn passie voor voetballen graag voortzetten. Ik ben daarom in het vluchtelingenteam van FC de Koepel gaan spelen. Ik heb daar echt veel Nederlandse vrienden gemaakt en speel nu met veel plezier al drie jaar bij het eerste team van Haarlem-Kennemerland.”

Hassan woonde een half jaar bij een gastfamilie in Haarlem. Die adviseerde hem om aan de Vrije Universiteit een taalcursus te volgen. De VU is de enige plek met een schakeljaar om vluchtelingen voor te bereiden op een universitaire studie, iets dat ze al bijna veertig jaar aanbieden. “In acht maanden tijd ben ik vier dagen in de week intensief bezig geweest met de Nederlandse taal.  De VU heeft me echt geholpen om in korte tijd Nederlands te leren spreken.”

“De baan is een goede stap voor mijn Nederlandse carrière, maar ik wil veel meer.”

De Engelse en Nederlandse taal eenmaal machtig, ging Hassan op zoek naar een baan. “Ik heb een aantal maanden een uitkering gekregen en vond dat helemaal niet leuk. Ik wilde niet thuis zitten, maar echt iets doen.” Hij hielp daarom bij het opzetten van Duizend 1, een uitzendbureau voor vluchtelingen. Een vriendin die bij H&M werkte, plaatste een oproep in de Facebookgroep van het personeel. Ze legde Hassans situatie uit, en vroeg of er filialen waren die hem wilden aannemen. Tegenwoordig is hij morning manager in het centrum van Amsterdam.

Eindstation

Hoewel hij zijn werk bij de het kledingconcern leuk vindt, is dit niet zijn eindstation. “De baan is een goede stap voor mijn Nederlandse carrière, maar ik wil veel meer. Ik droom ervan om later te werken als marketingmanager bij een groot bedrijf.” Ambitieus als hij is, bereidt hij zich momenteel voor om een universitaire master aan de Erasmus Universiteit te volgen. Volgende maand hoort hij of hij in aanmerking komt voor een Erasmusbeurs.

Uitzendbureaus bieden doorgaans alleen vacatures onder het niveau van de statushouders aan, vertelt Hassan. “Voor sommige van hen is het teleurstellend om te beginnen op een te laag niveau. Maar toch denk ik dat het niet zo verkeerd is. Ook al moet je toiletten schoonmaken. Je leert altijd weer nieuwe mensen kennen die je eventueel verder kunnen helpen en als je je best doet, kun je opklimmen. Ik zou zeggen: pak elke kans.”

Vanaf het moment dat Hassan voet in Nederland zette, heeft hij alles zo positief mogelijk bekeken. Zijn motivatie en ambitie om in Nederland volwaardig aan de slag te kunnen gaan, hielpen hem door het moeilijke proces heen. In zijn omgeving zag hij veel mensen die hun motivatie kwijtraakten.  Opgeven was voor Nadim geen optie. “Ik heb alles achtergelaten in Syrië, wat natuurlijk heel moeilijk was, maar ik zag het ook als een nieuwe start. Ik heb veel dromen en die wil ik hier allemaal uit laten komen in mijn nieuwe land. Want Nederland, is toch echt mijn toekomst.”