Aan de onderhandelingstafel, onder leiding van informateur Gerrit Zalm, hebben vier partijen een jaar geleden de toekomst van Nederland geschetst. Terrorisme, klimaat en de staat van Europa: alle onderwerpen hadden logischerwijs een hoge prioriteit. Er is echter één onderwerp dat een ondergeschoven kindje werd, en waar nu echt niet langer mee gewacht kan worden: suïcidale kinderen zonder uitzicht op hulp.
Het waren schrijnende verhalen in de NRC van 23 juni 2017, de casussen over de (veel te) jonge kinderen die zichzelf de keel door wilden snijden. Geen van hen kreeg hulp, want er zijn wachtlijsten voor jeugdpsychiatrie. Het is een bizar idee: met z’n allen juichen om de toenemende welvaart en de oplopende staatskas, terwijl hulpeloze kinderen en hun ouders acute hulp nodig hebben.
Wat er gebeurde na de noodkreet van Emma’s ouders om hulp in RTL Late Night – Emma kampt met ernstige psychische problemen – was een voorspelbare gang van zaken, en ook alweer een jaar geleden. Een paar dagen tumult in de samenleving, gevolgd door een slap politiek debat over het systeem van de jeugdpsychiatrie an sich. Nee, goh, het werkt toch niet helemaal, met de gemeenten die er de baas over zijn. Daar gaan we later verder over praten! Nu, een jaar verder, lees en hoor ik er niets meer over. De publieke opinie is stil erover, de politici kunnen weer verder.
De publieke opinie is stil erover,
de politici kunnen weer verder.
Ik hoef het belang van hulp voor kinderen niet uit te leggen. Iedereen weet hopelijk wel dat kinderen de állerbelangrijksten zijn in een samenleving. De puberteit staat bekend als misschien wel de moeilijkste periode uit een mensenleven. In je jeugd maak je voor het eerst grote levenservaringen mee: liefde, verdriet, dood, en alle heftige emoties die daarbij komen kijken. En elk kind heeft daar hulp bij nodig. Al helemaal kinderen met een ernstige ziekte als suïcidaliteit, (zware) depressiviteit of andere vormen van psychische problemen.
Stelt u zich eens voor: een kind breekt zijn been tijdens een potje voetbal. Geen onlogische gedachte, want kinderen breken nogal eens wat. Vervolgens komt het kind bij het ziekenhuis, en de baliemedewerker zegt: sorry, we hebben een wachtlijst van enkele maanden. Het kind kan pas na de wachttijd geholpen worden met de genezing van het been, wat ook weer ellenlang kan duren, want herstel heeft tijd nodig. Dit gebeurt nu met de suïcidale kinderen. Ze worden op een wachtlijst geplaatst ondanks dat ze acute hulp nodig hebben, met als verschil dat deze kinderen zomaar eens morgen dood kunnen zijn. De wachtlijsten zorgen niet alleen voor uitstel van hulp, maar ook voor uitstel van herstel.
De ene dag is dit interessant en belangrijk, de andere dag praten we over het huwelijk van Harry en Meghan.
Het gesprek hierover mag niet stoppen. Ik begrijp dat het bij de grillen van de publieke opinie hoort, de ene dag is dit interessant en belangrijk, de andere dag praten we over het huwelijk van Harry en Meghan. Het hoort bij de oneindige stroom aan talkshows, opiniestukken en radioprogramma’s. Maar kinderen met een doodswens die niet geholpen kunnen worden, zouden reden moeten zijn voor een staat van crisis, waarbij alle mogelijke alarmbellen gaan rinkelen.
Ik heb zelf nagedacht over een oplossing. Tot een concrete oplossing kwam ik echter niet, want ik heb er de nodige dossierkennis niet voor, maar ik denk dat het wel heel belangrijk is dat de politiek gaat praten met de jeugdpsychiaters die de noodklok luiden. Wat hebben zij nodig om de wachtlijsten niet alleen te verkorten, maar volledig af te schaffen? Geef alles wat ze nodig hebben is mijn devies, ook al is het een tijdelijke oplossing totdat het kabinet met een grote, noodzakelijke hervorming komt, en geef het ze liever vandaag dan morgen.
Alle oppositieleiders zouden de handen ineen moeten slaan en aan de interruptiemicrofoon eensgezind moeten klinken: geef hulp aan kinderen die het dringend nodig hebben, en wel nu.
