Seksuele voorlichting, besnijdenis, lesbische intriges: deze thema’s link je niet meteen aan een nonnenhuis. De BBC doet dit wel in de serie ‘Call The Midwife’. Ondanks dat de serie zich afspeelt in de jaren ‘60, persifleert het de hedendaagse maatschappijkritische blik.

Het zevende seizoen is momenteel te zien op de BCC First en voorheen werd de serie door Omroep Max uitgezonden. In de serie brengt een stel jonge verloskundigen in een arme wijk in Londen baby’s ter wereld. Ze wonen gezamenlijk in een nonnenhuis en zijn, zoals gebruikelijk was in de jaren ’50 en ‘60, ontzettend netjes en beschaafd. De dames dragen lange jurken, flirten niet met mannen en houden hun mening voor zich. Toch zijn ze een voorbeeld voor de moderne, intersectionele feminist.

Onafhankelijk

Bij de huidige feministische stroming is intersectionaliteit een kernaspect. Bij deze vorm wordt niet alleen genderongelijkheid aan de kaak gesteld, maar ook het verschil tussen bijvoorbeeld economische klasse of etniciteit. Voorgaande feministische golven werd verweten dat ze alleen oog hadden voor rijke, witte vrouwen. De belangrijkste focus was het doorbreken van het glazen plafond en geboortebeperking, maar etniciteit speelde hierin geen rol. Tegenwoordig is feminisme zonder intersectionaliteit geen feminisme meer. Het nieuwe feminisme is inclusief en betrekt alle verschillen.

Naast de verschillen hebben de vrouwen in de serie ook wat gemeen: ze zijn onafhankelijk en niet gebonden aan een man. De nadruk ligt in de hele serie op de onafhankelijkheid van de vrouw. De verloskundigen zijn single en niet actief op zoek naar een partner. De vrouwen die wel getrouwd zijn, behouden hun baan. De nonnen studeren en werken, en ze worden niet tegengehouden door een echtgenoot. De bejaarde nonnen vertellen regelmatig dat zij nooit mannen nodig hebben gehad in hun leven. Het zijn stuk voor stuk zelfstandige vrouwen die meer zijn dan alleen een vrouw- of een moeder-van.

Belang van inclusie

De onafhankelijke vrouw is niet het enige intersectionele aspect. Ondanks dat de serie zich voor de grote migratiestromen afspeelt, komen er veel gekleurde vrouwen in voor, sinds dit seizoen ook een van de vaste hoofdpersonen. Onder de zwangere vrouwen zaten afgelopen seizoenen al een besneden Somalische moeder, een polygamische familie en een Chinees getraumatiseerd gezin. Al hun situaties worden met respect behandeld. Wanneer andere karakters in de serie hen veroordelen, wordt dat door de verloskundigen niet geaccepteerd. De lesbische vroedvrouwen worden door de collega’s volledig omarmd, wat best bijzonder is gezien het zich in een zeer christelijke omgeving afspeelt. De verloskundigen slaan een brug tussen verschillende culturen en fungeren als bemiddelaars in vele kwesties.  Door op deze manier diverse gevoelige kwesties aan te snijden, opent ‘Call The Midwife’ een debat, zonder mensen die anders-zijn te veroordelen. De serie snijdt relevante maatschappelijke kwesties aan, die ook betrekking hebben op onze samenleving.

Dat televisieseries een intersectioneel aspect moeten bevatten, licht mediawetenschapper Reza Kartosen-Wong toe. Wong doet onderzoek naar diversiteit en mediaconsumptie in Nederland en het maatschappelijke belang hiervan. Wanneer media ‘cultureel inclusief’ zijn, of met andere woorden intersectioneel, draagt dat bij aan een inclusievere maatschappij. Want wanneer iedereen gerepresenteerd wordt, in zowel fictie als non-fictie, herkennen mensen zich in de media. Zo voelen zij zich verbonden aan de nationale cultuur. Dit stelt Wong in een interview aan de VPRO. De sociale cohesie in de maatschappij wordt er sterker van. Het is hierin ook beter dat mensen met een diverse achtergrond geen stereotype rol krijgen. Zo is in de serie een van de bruine vrouwen vroedvrouw en niet slechts een schoonmaker. Dit geldt niet alleen voor diverse culturen, maar voor mensen met een andere seksuele geaardheid of met een beperking.

In ‘Call The Midwife’ worden maatschappelijke problemen behandeld en komen vrouwen met alle achtergronden langs. Het is niet alleen noodzakelijk dat er diverse vrouwen in voorkomen in de media, maar ook dat er niet de nadruk op het anders-zijn wordt gelegd. Voor elke cultuur, elke economische afkomst en elk probleem is er ruimte. De serie mag zich dan wel afspelen tussen de nonnen in de conservatieve jaren, diversiteit staat voorop. Hiervan kunnen vele media, fictie en non-fictie, een hoop leren.