Ik noem hem de schuldkast. Hij staat op een plek in mijn huis waar ik dagelijks meermaals langs moet. We hebben hem roze geverfd, daarom kijk ik er graag naar. Tot het schuldgevoel me bekruipt. Vroeger was hij twee keer zo groot, maar toen ik verhuisde heb ik de helft van de inhoud weggegeven of -gegooid.

De schuld is niet gehalveerd. Soms zit ik aan mijn bureau en laat mijn ogen langzaam, als om mezelf te tergen, langs de titels glijden. Ongelezen, half gelezen, cadeau gekregen. De titels staren terug. Dostojevski spottend, alsof hij weet van het gênant lage aantal Russische romans dat ik sinds het begin van mijn studie Slavische taal- en letterkunde heb gelezen. De complete verzamelde werken van Oscar Wilde weten heus wel dat ik al mijn quotes van de schrijver rechtstreeks van het internet heb geplukt.

De onderste twee planken bevatten studieboeken van mij en Het Vriendje, met boeiende titels als Thinking about nuclear weapons’ en The globalization of world politics. Even boeiend is het vermogen dat deze boeken ons gezamenlijk hebben gekost. Ooit rekende ik ze af met mijn tien procent studentenkorting in boekhandel Athenaeum terwijl ik mijn IQ voelde stijgen. Nu verstoffen ze op de onderste plank.

Het meest beschamend zijn nog wel de boeken die ik wel heb uitgelezen. De verzameling zomerboeken, columnbundels, Opgeruimd! van Marie Kondo. Twilight. In het Russisch. Wat boeken van mijn literatuurlijst Engels, bestsellers waaraan ik twee jaar na hun hoogtepunt pas toe kwam. Aan het gros van de grote literatuur heb ik de afgelopen jaren noch tijd, noch moeite kunnen besteden, maar deze onzin gaat er wel in.

De schuldkast staat voor wie ik graag zou willen zijn, met intellectueel verantwoorde boeken waarvoor ik meestal te moe of te ongeduldig ben. Die ik heb gekocht in de overtuiging dat ik ze deze keer echt gelijk van begin tot eind uitlees. Maar liever dan een boek te pakken, zet ik na een lange dag Friends voor de vijf(tien)de keer aan, of speel ik De Sims op mijn laptop. Als kind van mijn generatie kan ik me nauwelijks meer op een ding tegelijk richten. Tijdens het schrijven van deze column ben ik aan het appen over een huiswerkopdracht. Op de achtergrond staat Gilmore Girls aan.

Maar wat doet een aspirant-Rory Gilmore (in de eerste seizoenen dan, daarna wordt ze verwend. Om nog maar te zwijgen over de ‘revival’) zonder concentratie voor de klassiekers? Precies, die zoekt een handige uitweg. En die uitweg bestaat voor mij uit luisterboeken. Gratis op YouTube. Ik zet ze aan terwijl ik De Sims speel, koffie zet, douche of monotoon onderzoek doe. Alleen muziek of een serie kan ik er niet bij aanzetten, maar wie heeft dat nodig als je ook een goed boek kunt luisteren? Ik niet.

Alleen jammer dat ik ze niet in mijn kast kan zetten.