Ik lees dat Fred Teeven buschauffeur wordt. Wat mij voornamelijk gelukkig maakt is dat hij gaat werken voor Connexxion. Ik ben geen sentimenteel mens, maar elke keer als ik die groene bussen zie, komen alle herinneringen van vroeger weer naar boven.
Een jaar of tien geleden ging ik met een Connexxion-bus naar Amsterdam om kleding en een tas te kopen voor mijn eerste dag op de middelbare school. De rit was al een avontuur op zich, want erg bekend met Amsterdam was ik niet. Ik keek mijn jonge ogen uit door de grote ramen van de oude bus.
Ik ben door de jaren heen al ontelbare keren met een Connexxion-bus naar de stad gegaan, soms meerdere keren per dag. Een rit om kleding en een tas te kopen voor de middelbare school veranderde in een rit om uit te gaan, te studeren, te werken, op date te gaan. Ik heb geslapen in de bus, ik heb er dronken in gezeten, ik heb gesprekken gehad met tot dan toe wildvreemde mensen.
Buschauffeurs zijn vriendelijke mensen, maar ze hebben een grens waar je liever niet overheen wil gaan. Ik herinner me een doodnormale doordeweekse middag – tijdens spitsuur, dus loeiend druk in de bus – waarop een man een grove fout maakte door een paar haltes te vroeg uit te checken. De buschauffeur riep eerst door de intercom dat meneer moest vertrekken, maar de misdadiger zag de ernst van het probleem niet in en bleef demonstratief zitten.
Zijn looppas was al dusdanig intimiderend dat de man snel zijn excuses aanbod en de bus uit vluchtte.
Dat is het moment waarop buschauffeurs in actie komen. De bus werd stilgezet, de chauffeur deed zijn lage deurtje naast het stuur open en liep door de volle bus naar achter. Nogmaals, het was erg druk, mensen stonden in het gangpad, dus het duurde een paar minuten voordat hij bij de misdadiger zou zijn. Alleen hoefde de Connexxion-held niet zijn wandeling af te maken, want zijn looppas was al dusdanig intimiderend dat de man snel zijn excuses aanbod en de bus uit vluchtte.
Hoe vaker je hetzelfde ritje maakt, hoe minder fascinerend het echter wordt. Waar ik als klein kind de rit naar Amsterdam nog zag als een avontuur, werd het op latere leeftijd meer en meer een opgave om de trip aan te gaan. Het meest vervelende, mensonterende dat je kunt overkomen is dat je net een heerlijk nummer aan het luisteren bent, een vage kennis je aantikt en je min of meer verplicht bent om je oortjes uit te doen. En dan zie je vervolgens op de klok dat je nog veertig minuten te gaan hebt in de Connexxion-bus.
Wat ik uiteindelijk kocht voor mijn eerste dag op de middelbare school? Een spijkerbroek met wijde pijpen en een gifgroene Eastpack-tas. Ik kwam aan voor mijn eerste blokuur Nederlands en zag dat geen enkele andere jongen een gifgroene Eastpack-tas had. Allemaal hadden ze gekozen voor een zwarte of donkerblauwe. Ik wou de mijne direct bij het grofvuil gooien.
Ik wens Fred Teeven vooral heel veel plezier.