Een gewoonte die maar niet went. Je krijgt een pushbericht op je telefoon, schrikt even op, zet het journaal aan en de rest van de dag blijft het door je hoofd spoken. Een man en een vrachtwagen: het nieuwe massamoordwapen. Weer een prachtige stad in diepe treurnis.
Schrik maakt plaats voor woede en woede maakt plaats voor de orde van de dag. De orde van de dag bestaat uit de dagen doorkomen tot de volgende weerzinwekkende aanslag plaatsvindt. We zijn het immers gewend, en we halen opgelucht adem als een groot evenement zonder al te veel problemen de eindstreep haalt.
Wat te doen met het Damrak? Het is niet een straat waar ik graag kom: te druk, te massaal en er doorheen lopen duurt zo’n anderhalf uur. Toch is het een van de beste uithangborden van de stad, want veel Amsterdamser kun je het niet krijgen. Het is de Ramblas van Amsterdam.
Hoe vaak ik er wel niet van droom om naar het Camp Nou te gaan. Door hun fantastische spel makt de plaatselijke voetbalclub kunst en literatuur op het veld. Of naar de Sagrada Famìlia, om even te kijken naar de hoge torens van de basiliek. En wij maar klagen dat de Lairessestraat nog niet klaar is. De Sagrada Famìlia is nooit klaar en dat maakt het tot een bezienswaardigheid an sich. Perfectie bestaat immers niet.
De Ramblas lijkt mij, als aspirant-schrijver, een fantastische plek om met een notitieblokje alles op te schrijven wat je ziet. Enthousiaste toeristen, nukkige Cataloniërs, ambitieuze straatmuzikanten en uitgerangeerde schilders komen tezamen op deze ene straat. Vervlogen dromen en de hoop op eeuwig geluk vermengen zich, zoals dat ook zichtbaar is op de Champs Élysée en het Damrak – zoals dat eigenlijk overal in het leven zichtbaar is.
Moeders met kinderen, op weg naar de McDonalds voor een Happy Meal. Een schilder die bijna klaar is met een portret van een toerist. Een groep jongens, druk bezig met alcohol inslaan om eerder dronken te worden dan dat de zon ondergaat. Mannen die zitten onder de bomen om even wat schaduw mee te pikken op weer een bloedhete dag.
Een vrachtwagen en een gestoorde gek later en dit soort mensen lagen donderdagmiddag roerloos op straat. Het is de grootste angst van iedere Westerse grote stad en vrijwel allemaal hebben ze zoiets moeten meemaken. Barcelona huilt, Spanje huilt en de wereld huilt mee. Nu is het wachten op de volgende stad die aan de beurt is, de volgende dromen die aan diggelen worden gereden of geschoten. En op de Ramblas is het vooral oorverdovend stil.