“Hoe lang zijn jullie samen?” Het is meestal de eerste vraag die ik krijg wanneer ik mijn vriend voorstel. Veel mensen schrikken als we met vier jaar antwoorden, omdat we als negentienjarigen nog te jong lijken voor zo’n lange relatie. Maar zo schokkend zou het niet moeten zijn.
Mensen vragen hoe je het doet, wat het geheim is en wat het lastigste is aan zo’n lange relatie. Vaak antwoord ik vrij algemeen en niet eens precies op de gestelde vraag. Elk antwoord dat je namelijk geeft is in mijn ervaring eigenlijk wel goed. Want je geeft iets speciaals: advies van een negentienjarige met een langdurige relatie. “Communicatie,” rolt er dan uit mijn mond. “Als je aan iets moet werken is dat het wel.”
De vragen die ik over mijn relatie krijg vind ik niet erg. Het is ook vrij ongewoon om jong zo’n langdurige relatie te hebben, aangezien de meeste tieners er ‘relaties’ op na houden die maar enkele maanden duren. Zodoende verwacht men dat je wat ouder moet zijn om een serieuze relatie te hebben die enige jaren duurt.
Daarom is men zo gefascineerd als ik het heb over mijn standvastige relatie. Maar het enige bijzondere aan een wat langere relatie op een jonge leeftijd is dat je eigenlijk samen opgroeit. Als tieners zijn we samengekomen, waardoor we veel herinneringen en ervaringen delen. Omdat je ook rekening met elkaar houdt, vorm je elkaar ook op een manier naarmate je ouder wordt. Dat schept een intieme band.
Wanneer deze duur van mijn relatie naar boven komt, reageren de meeste jonge gesprekspartners verbaasd. “Er is zoveel meer,” en ”jong single zijn is supertof”. Die vrijheid waarderen ze meestal zo enorm dat ze mijn situatie niet goed begrijpen.
Maar ook al ben ik niet single, toch voel ik me in sommige dingen veel vrijer. Als ik mijn vriend niet zou hebben zou ik waarschijnlijk meer aandacht aan mijn uiterlijk besteden in de ochtend, in plaats van met wat mascara onder mijn ogen en tandpasta in mijn mondhoeken naar buiten te rennen. Mijn vriend vindt me hoe dan ook leuk. Dus de zorg dat ik er wel goed uit moet zien voor het geval dat ik de ware tegenkom, heb ik niet.
Het is niet zo dat hoe langer ik bij mijn vriend ben, hoe zorgelozer ik word. Het is ook niet zo dat je meer zorgen krijgt als je al lang samen bent. Vind ik de duur zelf bijzonder? Een beetje, mede omdat ik het zelf ook niet had verwacht. Maar het voelt niet als vier jaar, dus ik heb het zelf niet echt door dat het al enige tijd bezig is. Het gaat toch om de liefde? Of ik twintig of zestig ben zou niet moeten uitmaken.
Maar of ik een langdurige relatie aan zou bevelen, zou ik niet zo kunnen zeggen: dat hangt uiteindelijk van de persoon in kwestie af. Ik weet in ieder geval dat zolang ik gelukkig ben met de man van mijn keuze, het me niet uitmaakt of ik één maand of tien jaar bij hem ben. We hebben veel leuke herinneringen en zijn nog steeds er blij met elkaar. Jong single zijn is vast heel leuk, maar dit heeft ook z’n goede kanten.
Mijn vrienden, die erg fan zijn van ons als stel, maken er ook nog altijd opmerkingen over. Dat blijkt wel als ik ze na een tijd weer tegenkom. “Dus, wanneer gaan jullie trouwen?”