Feminisme is een hot topic. Zo ook bij Red Pers, waar we deze maand hebben omgedoopt tot ‘FeminisMei’. Je kunt er bijna niet meer omheen: het feminisme. Zet de televisie aan en de volgende protestmars verschijnt al, evenals vele discussies over loonongelijkheid. Ik vroeg me af: ben ik nu eigenlijk ook een feminist?
Ik geef het eerlijk toe: ik ben een blanke student van begin twintig die zich niet echt interesseert in meedoen aan politieke en maatschappelijke bewegingen of stromingen. Diepgeworteld idealisme, het zit niet in mijn aard. Ik lees de krant, ik kijk het journaal en knik of schud mijn hoofd, om vervolgens verder te gaan met mijn andere dagelijkse bezigheden.
Veel mensen vragen aan mij of ik een feminist ben. Ik zocht de precieze definitie van feminisme op: “beweging die strijdt voor gelijke rechten van vrouwen” aldus online woordenboek Muiswerk. Bij de eerste drie woorden haak ik al af. Ik ben dus geen feminist, want ik hoor niet bij een beweging die ergens voor strijdt. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit actie heb gevoerd, voor iets.
Ik stuitte bij verder zoeken op een artikel van ELLE, met als titel: ‘Waarom je nooit meer moet zeggen dat feminisme een vies woord is’. Het artikel verdiende een andere titel, want het spoort vrouwen aan hun levenshouding te veranderen. Het staat er zelfs letterlijk in: ‘We móeten iets doen’. Enkele passages uit het artikel gaan als volgt. ‘Maar actie ondernemen hoeft niet groots en meeslepend te zijn. Ook bescheiden daden zijn van belang. (…) Begin dus gewoon in je directe omgeving met zaken veranderen of bevragen. (…) Je kunt een vriend die een seksistische grap maakt mededelen dat je er eigenlijk niet om kan lachen. Deelnemen aan acties die door anderen zijn opgezet is ook mogelijk.’ Enzovoorts, enzovoorts.
Het artikel spoort vrouwen aan om iets te doen, om actie te ondernemen in hun handelen. Persoonlijk ken ik vrouwen die hard moeten lachen om de meest vulgaire en seksistische grappen, zoals ik ook vrouwen ken die niet geïnteresseerd zijn om in hun directe omgeving ‘zaken te veranderen of bevragen’. Ik ken vrouwen die totaal geen zin hebben om actie te ondernemen. En het is niet dat die vrouwen verder niet geloven in gelijke behandeling of zichzelf minderwaardig voelen.
Ik ken ook vrouwen, die zichzelf ‘actief feminist’ noemen. Ze zeggen dat ze als vrouw de straat op moeten, dat vrouwen hun zonen anders moeten gaan opvoeden. Zeker in een tijd met iemand als Donald Trump aan de macht moeten vrouwen zich massaal gaan groeperen, en zich niet meer onderdanig maken aan de man, zo vinden ze. Ik snap de onvrede, zeker omdat ik weet dat ik als man makkelijk praten heb, maar toch stuit mij iets tegen de borst.
Het zijn juist leuzen als ‘we móeten iets doen’ die de term ‘feminisme’ een vieze naam geven. De overheid moet iets doen in het bestrijden van fundamenteel ernstige problemen als seksueel misbruik jegens vrouwen en ongelijke lonen. Vrouwen in het algemeen moeten per definitie helemaal niets. Ze mogen lachen om seksistische grappen als ze dat willen, evenals dat ze niets hoeven te veranderen in hun levenshouding als ze dat niet willen. Vrouwen hoeven de straat niet op. Vrouwen staan vrij om te doen wat ze willen.
Als ik dan mijn advies mag geven (met de nadruk op advies): als je actie wilt ondernemen en je opvoeding wilt veranderen na het lezen van het artikel van ELLE, ga je gang. Als je de straat op wilt, ga je gang. Als je gewoon wilt doorgaan waar je mee bezig bent en je manier van leven niet wilt aanpassen, ga ook je gang. Vrouwen maken hun eigen keuzes. Dat is mijn feminisme.