Zo kan de journalistiek zich wapenen tegen post-truth

Beeld: In 2016 was het woord van het jaar 'post-truth'. Vooral naar aanloop van de Amerikaanse verkiezingen werd het woord steeds vaker gebruikt. Foto: Oxford Dictionaries

5 mei 2017, 12:00

Auteur: Sophie van Oostvoorn

Nu de post-truth storm een beetje is gaan liggen, is het tijd voor het verzinnen van een oplossing. Het dubbelchecken van de feiten is altijd een goed idee, maar niet de oplossing van het probleem.

Onze wereld staat bol van onjuiste informatie en dat komt op verschillende manieren op ons af. De meest recente ontwikkeling is natuurlijk het ‘nepnieuws’, waar belanghebbenden de informatie zo weten om te buigen dat het in hun straatje past of zij gewoon lukraak dingen erbij verzinnen. Of het groeiende wantrouwen jegens de wetenschap door het enorme aanbod van informatie online. Deze ontwikkeling wordt in de hand gewerkt door het groeiende wantrouwen in feiten, door de zogeheten post-truth society.

WikiTribune, de journalistieke website waar journalisten en burgers gaan samenwerken om feiten te checken en bronnen op te sporen. Foto: WikiTribune
WikiTribune, de journalistieke website waar journalisten en burgers gaan samenwerken om feiten te checken en bronnen op te sporen. Foto: WikiTribune

Aan verschillende kanten wordt geprobeerd tegenwicht te bieden aan het post-truth sentiment, want een goed ingelicht mens telt voor twee. Zo gaat Wikipedia binnenkort Wikitribune lanceren, een journalistieke website waar journalisten en burgers gaan samenwerken om feiten te checken en bronnen op te sporen. Reuze interessant en een hartstikke goed initiatief, maar gaat het werken in de strijd tegen non-informatie op het internet?

Perspectief

Maar Sophie, waarom schrijf je hierover in je journalistieke rubriek? Nou, dat zit als volgt. Wanneer mensen geen vertrouwen meer hebben in wat experts beweren, is dat problematisch voor de journalistiek. Als de consensus wordt dat iedereen maar kan beweren wat hij of zij wil op basis van verzamelde ‘feiten’, is het hek van de dam. Wie weet dan nog of die journalist met 20 jaar ervaring gelijk heeft of de blogger die vorige week is begonnen met z’n website? Journalisten en consumenten moeten zich daarom realiseren waarop ‘waarheden’ zijn gebaseerd.

Ik denk namelijk dat ‘waarheden’ in perspectief plaatsen de belangrijkste taak is van de journalistiek. Dus niet alleen uitzoeken hoe het zit, maar ook laten zien waar die waarheden vandaan komen. Heeft de journalist in kwestie hier een mening over, hoe verliep het onderzoek voorafgaand aan het schrijven van het artikel en tot welke nieuwe inzichten is de journalist gekomen? Zo krijgt de journalistiek een diepere laag en kan de journalist laten zien wat zijn expertise is, in plaats van alleen maar neer te pennen wat er gebeurd is. Dat kan die blogger immers ook.

Factchecking

De internetgiganten Google en Facebook doen op een andere manier hun best om hun gebruikers te laten zien wat wel en niet waar is. Daar halen we immers onze informatie vandaan: nieuws, achtergrondinformatie voor artikelen of een recept voor een heerlijk bloemkoolsoepje. Om ons een handje te helpen vertelt Google welke artikelen niet waar zijn. In april werd hun factcheck programma uitgerold: gebruikers (met name de Engelstalige) krijgen, wanneer het artikel gecheckt is, te zien hoe hoog het waarheidsgehalte is van het artikel. Ook staat er een begeleidend tekstje bij, waarin wordt uitgelegd waarom het artikel dan wel niet betrouwbaar is. Net als op Facebook worden de onjuistheden daar gemarkeerd.

In plaats van beschrijven wat er is gebeurd, moeten journalisten zich gaan richten op perspectieven bieden aan gebeurtenissen

Deze methodes zijn reuze handig voor de internetgiganten, maar wat schieten we daarmee op? We weten straks of de feiten kloppen, maar weten we daar de achtergrond ook van? Of hoe ze tot stand zijn gekomen? Zeker niet. Dat is dan ook het gat waar de journalistiek in moet springen. In plaats van beschrijven wat er is gebeurd, moeten journalisten zich gaan richten op perspectieven bieden aan gebeurtenissen.

En omdat journalisten mensen zijn, zullen zij niet objectief zijn. Maar dat is helemaal niet erg. Om de legendarische journaliste Christiane Amanpour te quoten: “Objectivity is about facts and truth, not about nutrality.” De internetgiganten kunnen zich voordoen als neutraal, maar journalisten hoeven dat helemaal niet te doen. Dat is pas een wapen in de strijd tegen post-truth.

Sophie van Oostvoorn

Sophie van Oostvoorn (1992, Amsterdam) is freelance journalist en tekstschrijver. Bij Red Pers redigeert ze voornamelijk artikelen van andere redacteuren. Na verschillende studierichtingen te hebben geprobeerd, besloot ze het over een andere boeg te gooien en via stages aan werk te komen. De eerste stage was bij Smart Media Publishing en vervolgens liep ze een half jaar stage bij Het Parool. Toen ze daar klaar was, besloot ze voor zichzelf te beginnen en richtte Oostvoorn Media op. Een half jaar later heeft ze verschillende soorten klussen gedaan en werkt ze nu voor de websites van Het Parool en Metro. Daarnaast schrijft ze als freelancer stukken voor Folia Magazine. Ze is aangesloten bij Red Pers omdat ze graag betrokken is bij soortgelijke ambitieuze projecten en haar ervaringen van eerdere tijdschriften gerund door studenten te delen met de jonge redactie.
lees ook:

Doneren

Steun ons met een donatie

kijk voor meer info op onze donatie pagina

nivigeer

Service

Meer Red Pers

© 2023 Stichting Red Pers – Alle rechten voorbehouden

Privacystatement

|

Cookiebeleid

|

Copyright

|

Nieuwsbrief

Om de week houden we je op de hoogte van wat we schreven en wat we lazen in de Red Pers-nieuwsbrief. Schrijf je nu in!

Rubrieken

NAVIGEER​

Service

Meer red Pers

Zoeken