‘Moskovieten hebben geen last van de sancties, wij hebben namelijk al jaren geleden geleerd zelf kaas te maken,” staat geschreven op de website van een Moskous kaasfestival. Dat is nogal een overstatement, want van de godsafschuwelijke Russische kaas krijgt in ieder geval elke verwende Nederlander binnen een week meer dan genoeg.
Na maanden geleefd te hebben op Russische nepkaas, heb ik mijn moeder daarom voor ze me kwam bezoeken in Moskou gesmeekt een pakje oude, Hollandse kaas mee te nemen. Van die kaas waar de zoutkristallen uitspringen. Ze nam het mee, al was ze enigszins verbaasd. Als scholier trok ik namelijk mijn neus op voor een bruine boterham met Beemster.
‘Kut-Rusland,’ mompelde ik terwijl ik mijn sjaal een extra keer om mijn nek sloeg.
“You can’t always get what you want,” gaat het liedje van The Rolling Stones, maar ik zou die woordvolgorde liever omdraaien naar: “you always want what you can’t get.” Een paar weken geleden, toen ik klappertandend op Facebook las dat het in Nederland al twintig graden was, wilde ik niets liever dan een biertje drinken op een willekeurig terrasje in Amsterdam. “Kut-Rusland,” mompelde ik terwijl ik mijn sjaal een extra keer om mijn nek sloeg. Als afleiding zette ik een afspeellijst van The Beach Boys aan op Spotify en fantaseerde dat ik op een tropisch eiland zat.
Er zijn wel meer dingen die je plotseling gaat missen als je een tijd in het buitenland verblijft. Ik zal nu vast als de ultieme huisvrouw van vijftig klinken, maar wat ik het allermeeste mis van thuis is de Hema. Ook daarover loop ik in Amsterdam meestal te zeuren. Omdat ik vind dat het er altijd te druk is, bijvoorbeeld. En ze hebben meestal net niet wat ik zocht. Maar hier mis ik een winkel waar je zowel sokken als goedkope make-up, als kantoorartikelen kunt krijgen en nog een goede rookworst op de koop toe. Verder mis ik stroopwafels, terwijl ik die hooguit drie keer per jaar eet. En dus die kaas.
Als ik in een schone Amsterdamse tram stap, verlang ik terug naar de muffe lucht van de metro in Moskou
Andersom heb ik er overigens net zo goed last van. Meerdere malen heb ik het afgelopen jaar in Nederland plotseling ontzettende zin gekregen in Khachapuri, een soort Georgische pizza die je hier overal kunt krijgen. Soms, als ik in een schone, ruime Amsterdamse tram stap, verlang ik ineens terug naar de muffe lucht van de metro in Moskou, inclusief de zweterige geur van oude alcoholisten. Eenmaal ik Moskou krijg ik spijt en kan ik niet wachten tot ik weer een schone, ruime tram in mag.
Toch moeten die trams nog even wachten, net als de kaas en de Hema. Dit was mijn laatste column vanuit Rusland, maar voor ik terugvlieg naar Nederland is het tijd voor vakantie. Over een dikke week vliegen het vriendje en ik vanuit Moskou naar Havana, van veertien graden naar dertig. En ik kan je voorspellen dat ik binnen een week, terwijl ik in mijn bikini een cocktail lig te drinken op het strand, verlangend zal dromen van wodka, metro’s en bontjassen.