Ergens midden 2016 had ik een dag waarop alles tegenzat. Ik pakte, na die ellendige dag, een tram richting het Leidseplein. Het was verschrikkelijk. Het was alsof zowel een geheel bejaardentehuis, jeugdgevangenis en een ongedouchte korfbalvereniging tegelijk besloot deze tram te pakken.
Staan in de tram kon nauwelijks, laat staan zitten, en het rook alsof er zestien zeekoeien ritueel waren geslacht. De conductrice, waarvan ik vermoedde dat ze de ergste dag van haar leven zou hebben, zat aan iedereen die wou luisteren (en dat waren er niet veel) moppen te vertellen. Ik hoopte vurig dat ze geen toneelaspiraties had, want de grappen waren van een bedenkelijk laag niveau. Desalniettemin lachte ze zich dood, om haar eigen slechte moppen. Ze leek zelfs de dag van haar leven te hebben.
In het geheel was 2016 voor velen een dramatisch jaar. Als Forrest Gump 2016 zou moeten duiden, zou hij het waarschijnlijk een doos vol met Bounty’s noemen. 2016 was als een vriend van je vader die je een verjaardagskaart gaf en zei dat je de voorkant moest lezen, waarna je geacteerd heel hard moest lachen om een plaatje van een paard met de tekst ‘Hi-hi-hoera’. 2016 was als het eindelijk binnenkrijgen van het nieuwe Rolling Stones album, en er bij het openen van de hoes achter komen dat de winkel je per ongeluk ‘The Best Of Bryan Adams’ heeft gegeven.
Als Forrest Gump 2016 zou moeten duiden, zou hij het waarschijnlijk een doos vol met Bounty’s noemen
De muziek stierf een beetje met het overlijden van Prince en David Bowie; de literatuur met het overlijden van Leonard Cohen en Wim Brands; de sport met het overlijden van Johan Cruijff en Muhammed Ali; de filmwereld met het overlijden van Gene Wilder en Alan Rickman; de tekenkunst met het overlijden van Peter van Straaten. En dat allemaal in 2016.
2016 klinkt als een dramajaar en in dat licht was dat ook zo. Het fijne aan muziek, literatuur, sport, films en kunst is echter dat het nooit daadwerkelijk helemaal sterft. Boeken kunnen herlezen worden en muziek kan tot in de eindigheid worden gedraaid. Daarnaast komen er altijd nieuwe helden: een nieuwe David Bowie zal vanzelf wel weer een keer opstaan.
Daarom zal ik, als ik later aan 2016 terugdenk, nooit denken aan al dit verlies. Ik zal denken aan de conductrice in de overvolle, stinkende tram richting het Leidseplein. Moppen vertellen zelfs wanneer alles tegenzit. Je eigen feestje maken op het moment dat er geen reden is voor een feestje.
Een fijn 2017.