Geschiedenis tussen de Berlijnse nieuwbouw

Beeld: Foto: Ralf Roletschek

15 december 2016, 14:00

Auteur: Laura Lubbers

Laura Lubbers, onze correspondent in Berlijn, schreef in Amsterdam over de historische sensatie. Nu neemt ze de geschiedenis van Berlijn onder de loep door opzoek te gaan naar de historische sensatie van plekken in de Duitse hoofdstad. Vandaag: de Gedenktstätte van Günter Litfin.

In een Noord-Berlijnse woonwijk vol jaren 90 nieuwbouw staat een wachttoren uit de Koude Oorlog. Het kale DDR-beton steekt ongezellig af bij het plantsoentje tussen de woonhuizen. Als je boven op de toren zou staan, zie je niet veel meer dan vanaf de grond: de omringende flats benemen je het uitzicht.

Dead strip

Toen de flats hier nog niet stonden, keek de toren uit over de zogenaamde ‘Todesstreifen’ van de Berlijnse Muur: de dodenstreep, of dead strip. Tussen Oost en West Berlijn lag niet alleen een muur, maar ook een zandvlakte van zo’n honderd meter breed: niemandsland waar vele wachttorens op uit keken. Wie van Oost naar West wilde vluchten, moest de Todesstreifen oversteken en bevond zich dan in het volle zicht van de grenswachters op de torens. De wachttoren aan de Kielerstrasse is een van de weinige wachttorens die nog in geheel authentieke staat bewaard zijn gebleven.

Dit is te danken aan de 78-jarige Jürgen Litfin. Zijn broer Günter Litfin werd in 1961 door grenswachters doodgeschoten terwijl hij naar West-Berlijn probeerde te vluchten. Günter Litfin woonde in Oost-Berlijn en had een baan in West-Berlijn, dagelijks reisde hij heen en weer tussen de twee delen van de stad. Omdat de muur Berlijn tot augustus 1961 nog niet verdeelde, was dat mogelijk en niet ongewoon.

Günter wilde zijn baan in West-Berlijn niet verliezen en begon naar een manier te zoeken om te vluchten

Op de ochtend van 13 augustus 1961 hoorde de familie Litfin op de radio dat de sektorengrens tussen Oost- en West-Berlijn in de afgelopen nacht volledig afgesloten was. Een muur bouw je natuurlijk niet in één nacht, de versperring bestond toen slechts uit prikkeldraad en een hoop grenswachters. Opeens was de helft van de stad verboden terrein geworden, hoewel je nog gewoon over het prikkeldraad naar de andere kant kon kijken.

Foto: Damn Budnik via Library of Congress
Winken über die Berliner Mauer‘. Foto: Damn Budnik via Library of Congress

Monument voor slachtoffers

Günter wilde zijn baan in West-Berlijn niet verliezen en begon naar een manier te zoeken om te vluchten. Op 24 augustus waagde hij het: hij zwom ter hoogte van het Invalidenfriedhof over de Spree, richting West-Berlijn. Door een grenswachter werd hij door zijn hoofd geschoten en hij overleed. Gunter Litfin was één van de eerste slachtoffers van de Berlijnse muur.

Jürgen Litfin opende 42 jaar later, op 24 augustus 2003, de ‘Gedenkstätte Günter Litfin’ in de Kielerstrasse. Op de plek waar zijn broer vermoord was, had hij de voormalige wachttoren omgebouwd tot museum en monument voor alle slachtoffers van de muur. In Berlijn zijn veel monumenten voor de muur te vinden, maar de meeste zijn gebouwd en gefinancierd door de staat. Het monument voor Günter Litfin is een particulier initiatief, gefinancierd door vrienden en sponsors. In het kleine torentje geeft Jürgen Litfin nog dagelijks (gratis) rondleidingen waarin hij felle kritiek levert op het communisme en op de dictatuur van de DDR.

Het verhaal van Günter en Jürgen Litfin laat zien hoe plotseling en onverwacht de Berlijnse Muur opdook en vooral hoe de levens van mensen totaal op zijn kop werden gezet. Jürgen maakte in 2003 de belofte die hij aan zichzelf deed waar: hij heeft ervoor gezorgd dat zijn broer niet vergeten werd in het wachttorentje tussen de nieuwbouw.

Foto: OTFW, Berlin. De licentie van dit bestand is verleend onder de GNU Free Documentation License.
De grafsteen van Günter Litfin, het eerste slachtoffer van de muur. Foto: OTFW, Berlin. De licentie van dit bestand is verleend onder de GNU Free Documentation License.

Hier lees je alle afleveringen van Historische Sensatie over Berlijn én Amsterdam.

Laura Lubbers

Laura Lubbers (1995, Amsterdam) studeert Geschiedenis en Kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Daarnaast werkt ze als rondleider bij museum Het Schip in de Spaarndammerbuurt. Ze is vooral geïnteresseerd in de vroegmoderne tijd en de Republiek: een tijd waarvan in Amsterdam nog ontzettend veel sporen terug te vinden zijn. Voor Red Pers schrijft Laura vooral over deze sporen van de geschiedenis: ze probeert lezers te wijzen op het verleden van Amsterdam en hoe je dit terug kan vinden op je dagelijkse route door de stad. Haar lievelingsplek is de Henri Polaklaan, omdat dat nou eenmaal de mooiste straat van Amsterdam is. Of toch het Bartolottihuis van Hendrik de Keyser op de Herengracht, als toppunt van de Gouden Eeuw-architectuur? Of het Flevopark in Oost? Of toch de Artisbibliotheek van de UvA? Te veel om op te noemen eigenlijk. Lees maar gewoon de Historische Sensatie, daar komen ze allemaal langs.
lees ook:

Doneren

Steun ons met een donatie

kijk voor meer info op onze donatie pagina

nivigeer

Service

Meer Red Pers

© 2023 Stichting Red Pers – Alle rechten voorbehouden

Privacystatement

|

Cookiebeleid

|

Copyright

|

Nieuwsbrief

Om de week houden we je op de hoogte van wat we schreven en wat we lazen in de Red Pers-nieuwsbrief. Schrijf je nu in!

Rubrieken

NAVIGEER​

Service

Meer red Pers

Zoeken