Dit bericht is oorspronkelijk gepubliceerd bij Maximum Amsterdam
Door onze Ajax-columnist Marten Visser (@https://redpers.nl/wp-content/uploads/2016/08/olympisch-1.jpgvisser1)
Al enige tijd is de band tussen Ajax en zijn fanatiekste fans moeizaam. Alleen de laatste paar maanden al was er sprake van onder meer spreekkoren, een boycot en het intrekken van de financiële steun vanuit de club voor de sfeeracties. De omgang met zijn fans gaat Ajax momenteel dus niet geweldig af. Het nieuwe jaar met een schone lei beginnen was dan ook de hoop. Helaas bleek dat tijdens het 15-jarig jubileum van Vak410 nog niet zo eenvoudig.
Het was pijnlijk om te zien. Ajax-Heracles was net afgelopen en het hele stadion was chagrijnig. De reden? De zaadwedstrijd en de daar bijbehorende zaaduitslag: 0-0. Met fluitconcerten vanuit het fanatieke Vak410 als gevolg. Logisch, zou je denken. Maar het hopeloze voetbal was niet de enige reden voor de fluitconcerten. Enkele spelers waren er duidelijk klaar mee en wilden zonder het publiek te bedanken naar de kleedkamer. Ondanks de tussenkomst van hun teamgenoten, was dit weer een teken dat het tussen club en supporters momenteel niet lekker zit.
Vooral de timing maakte juist dit voorval uiterst pijnlijk. Op de avond van Vak410’s 15e verjaardag precies die supporters niet bedanken. En dat na de zoveelste hopeloze wedstrijd van het seizoen. Dan wordt het shirt, inclusief handtekeningen, dat de selectie als cadeautje aan Vak410 gaf, snel vergeten. Ook de feestelijke ‘entrada’ vooraf, de ‘tifo’ bij de aftrap en het gratis bier in de rust (leve pinstoringen!) verliezen op die manier hun waarde. En dat is eeuwig zonde. Want als je het hele randgebeuren en de fans wegdenkt, blijft er eigenlijk niks van het spelletje over. Ja, 22 man die keihard achter een bal aan rennen is leuk, mits goed uitgevoerd. Maar zeker op dit soort avonden dringt het besef door: eigenlijk slaat het nergens op.
“Pijnlijk: juist op de avond van Vak410’s 15e verjaardag precies die supporters niet bedanken.”
Dat er desondanks veel waarde wordt toegekend aan voetbal, dankt de sport dan ook volkomen aan de vele duizenden mensen die iedere keer weer hun spaarzame vrije tijd opofferen om naar het stadion te gaan. Zelfs als een klein deel van die mensen zich niet helemaal gedraagt zoals de club dat wil, is het goed dat te onthouden bij de omgang met de fanatiekste supporters. Immers, zonder dat kleine deel, dat zich elke wedstrijd de longen uit het lijf schreeuwt, verandert de ArenA weer in de doodstille betonnen ufo van de beginjaren. Vak410 heeft in 15 jaar te veel moeite gedaan om dat beeld, met succes, te laten verdwijnen.
“Zonder dat kleine deel, dat zich elke wedstrijd de longen uit het lijf schreeuwt, verandert de ArenA weer in de doodstille betonnen ufo van de beginjaren.”
Maar is dan alles slecht aan de omgang tussen Ajax en zijn fans? Natuurlijk niet. Positieve signalen zijn er gelukkig ook. Zo verdient de belofte om een 80-jarige supporter de rest van het seizoen naar het stadion te rijden, omdat hij niet meer per trein durft te reizen, een groot compliment. Net als de schappelijke prijzen voor Europese duels. Dat tegelijkertijd juist de band met de meest betrokken supporters zo veel te verduren krijgt, is extra pijnlijk.
Hoe de band tussen club en supporters op de lange termijn valt te verbeteren is moeilijk te zeggen. Op de korte termijn is dat gelukkig een stuk gemakkelijker: over twee weken Dirk Kuijt en zijn mede-jankballen met de staart tussen de benen uit Mokum wegsturen, om te beginnen. Dan is dit verpeste feestje snel vergeven en vergeten.
