Dit bericht is oorspronkelijk gepubliceerd bij Maximum Amsterdam
★★★☆☆ – CABARET – gezien op 11 december 2015 – Theater Bellevue, Amsterdam
Peter van Rooijen bekent in zijn tweede solovoorstelling Nergens Veilig alles en iedereen te wantrouwen: zijn kat wil hem vermoorden, zijn technicus probeert hem tijdens de voorstelling te vergiftigen en hij is bang dat elke vluchteling een moslimextremist is. Tegelijkertijd erkent hij dat niemand hem vertrouwt vanwege zijn flinke, zwarte baard en getinte huid. Dit wederzijdse wantrouwen is een geestig uitgangspunt, dat hij helaas onvoldoende doorvoert.
NUNO BLIJBOOM
Van Rooijen geeft toe dat hij achterdocht uitlokt door zich niet te scheren en zich onsympathiek op te stellen tegenover vreemden, maar toch wil hij niets liever dan dat het publiek hem vertrouwt. De eerste keer dat hij aan het publiek vraagt of ze hem vertrouwen valt er een ongemakkelijke stilte in de zaal. Van Rooijen zegt het te begrijpen en hervat zijn verhaal. In een serie geestige sketches en liedjes geeft hij zich langzaam steeds meer bloot, om aan het eind de vraag nogmaals te stellen. Het vertrouwen is binnen, en met een opgeluchte lach op zijn gezicht begint hij aan zijn slotlied. Het is een effectieve, maar erg makkelijke manier om de voorstelling een persoonlijkere laag te geven.
“De eerste keer dat hij aan het publiek vraagt of ze hem vertrouwen valt er een ongemakkelijke stilte in de zaal.”
Van Rooijen bezit een groot talent om bizarre en goed doordachte scènes ten tonele te brengen. In iedere sketch creëert hij een absurde situatie en voert deze vervolgens consequent door. Waar veel cabaretiers zich verliezen in loze willekeur, structureert Van Rooijen de absurditeit. Zo zegt hij speciaal voor deze voorstelling twee dure pakken voor zichzelf en muzikant Anne Punt te hebben gekocht. Wanneer zij weer achter het gordijn vandaan komen, pretenderen ze levensechte pakken van elkaar te hebben aangetrokken. Dit is bijzonder geestig door de totale lulligheid en overtuiging waarmee ze vervolgens de ander spelen.
De grote valkuil van Nergens Veilig is echter dat de rode draad op meerdere momenten ontbreekt. Van Rooijen zet de volledige paranoia in een aantal scènes op innovatieve wijze door (bijvoorbeeld een orale bevrediging door een Engels dienstmeisje die doorslaat in een seksuele fantasie over vluchtelingen), maar deze is niet voldoende aanwezig om van Nergens Veilig een sterk geheel te maken. De liedjes sluiten daarnaast niet aan op de sketches en komen zo op zichzelf te staan. Desalniettemin toont Van Rooijen zich een kundig liedjesschrijver en muzikant. Hij brengt met zijn rauwe stem zowel grappige als gevoelige nummers ten gehore, die allemaal van hoge kwaliteit zijn. Het is daarom erg jammer dat hij een tweetal nummers uit eerdere voorstellingen weer op de planken brengt, zeker gezien het feit dat er genoeg onopgevoerd werk op zijn net uitgebrachte cd staat.
“De grote valkuil van Nergens Veilig is dat de rode draad op meerdere momenten ontbreekt.”
Door de consequent hoge kwaliteit van de liedjes en sketches is het zonde dat ze zo veel van inhoud verschillen. De voorstelling wordt hierdoor een aaneenschakeling van acts. Op zich is hier weinig mis mee, ware het niet dat uit een aantal scènes blijkt dat Van Rooijen wel geprobeerd heeft een rode draad aan te brengen. Nergens Veilig mist zodoende de samenhang die het naar een hoger niveau had kunnen tillen.
Nergens Veilig zal op 31 januari opnieuw te zien zijn in Amsterdam (De Kleine Komedie). Zie hier de volledige speellijst van Peter van Rooijen.
Foto: Jaap Reedijk.