Je bent sinds 2017 officieel gestopt met judo. Waarom heb je een punt achter je topsportcarrière gezet?

“Een aantal maanden nadat ik brons had gewonnen op de Olympische Spelen, werd ik dertig jaar. Langzaam begon het ‘gewone’ leven te lonken en realiseerde ik me dat ik niet vier jaar langer wilde doortrainen tot de volgende Spelen in 2020. Mijn Olympische droom – en daarmee mijn hoofddoel in de judosport – was in 2016 immers al bereikt. Met het gevoel dat ik mijn topsporthoogtepunt al had bereikt, pakte ik een pen en papier en schreef ik mijn prioriteiten op. Toen ik het lijstje bekeek, kwam ik al snel tot de conclusie dat mijn behoeften niet langer samengingen met het topsportleven. Ik heb een ‘alles of niets’-mentaliteit: óf ik doe iets goed, óf ik doe het niet. Met dit in gedachten besloot ik een punt te zetten achter mijn topsportcarrière. Ik ben op mijn hoogtepunt gestopt; iets dat ik altijd al had gewild. Mijn tijd als judoka was een bijzondere tijd die me heeft gevormd als mens. Natuurlijk waren er ook minder mooie tijden, maar over het algemeen was het topsportleven onbeschrijfelijk mooi en denk ik er voldaan aan terug.”

Heeft de prestatiedruk die schuilgaat achter topsport invloed gehad op jouw liefde voor judo?

“De druk van het presteren geeft mij een adrenalinekick. Het gevoel dat een partij binnen enkele seconden voorbij kan zijn – vooral tijdens een grote wedstrijd – levert een enorme druk en spanning op. Die kick hoort bij topsport: als je goed presteert, is het supergaaf. Ik heb altijd goed met druk kunnen omgaan. Als de prestatiedruk je erg belemmert dan beleef je dat misschien anders, maar mij heeft dit altijd een positieve boost gegeven.”