Ik ben een gelukkige uitsteller

2 augustus 2020, 12:00

Auteur: Sezen Moeliker

Ik ben een gelukkige uitsteller

2 augustus 2020, 12:00

Auteur: Sezen Moeliker

Columnist Sezen Moeliker stelt het liefst alles uit, maar is uiteindelijk (bijna) altijd (net) op tijd. Toch kwam ze een keer goed in de problemen.

‘Stel wat je vandaag kan doen niet uit tot morgen.’ ‘Van uitstel komt afstel’. ‘Tijd genoeg komt te laat’. Ik krijg het van jongs af aan te horen. En alhoewel ik me doorgaans graag laat overtuigen door de wijze woorden van mijn ouders, is het ze hiermee niet gelukt. Ik stel het liefst alles uit.

Appjes beantwoorden. Boodschappen doen. De taak op het schoonmaakrooster. Pakketjes retourneren. Vakanties boeken. Afspraken maken. Knopen doorhakken. Abonnementen opzeggen. Telefoon opladen. Vuilnis wegbrengen. De WieBetaaltWat invullen. Het schrijven van deze column.

Het gebeurt bij zo’n beetje alle taken die je makkelijk kunt uitvoeren. Dingen die je gewoon even moet doen. Ik negeer ze, beweeg erom heen en doe het pas wanneer het echt moet. Ik doe alles het allerliefst op het allerlaatste moment. In tegenstelling tot wat mijn ouders denken, geeft uitstellen mij een gevoel van controle. Ik weet precíes wanneer ik iets wel en niet ga doen. Het voelt alsof mijn tijd echt van mij is, alsof ik de regie in eigen handen heb. En uiteindelijk ben ik (bijna) altijd (net) op tijd. Los van wat kleine stressmomenten leid ik een hartstikke georganiseerd bestaan. Ik ben een gelukkige uitsteller.

Toch kwam ik een keer goed in de problemen. Het is inmiddels jaren geleden. Ik had muziek als eindexamenvak omdat ik pianolessen volgde. En alhoewel ik best aardig was in ritmes tikken, noten lezen en het onthouden van afkortingen en toonladders, had ik nooit meer dan tien noten achter elkaar gespeeld. Mijn docent benadrukte keer op keer dat ik moest oefenen. Dat stelde ik uit tot het allerlaatste moment.

De helft van mijn eindexamen muziek bestond uit het geven van een concert. Iedere leerling studeerde iets in met zijn of haar instrument. Een paar weken voor het concert, probeerde ik het jarenlang uitgestelde oefenen in te halen. Uiteraard zonder succes. Ik vertelde mijn leraar dat het pianospelen misschien een probleem zou worden en hij gaf twee opties: zingen of zakken.

Die avond stond ik op het podium tussen mijn talentvolle en daadwerkelijk muzikale klasgenoten, voor de hele school en mijn familie. Ik zong een nummer van Brigitte Kaandorp in de hoop dat ik met cabaret kon verbloemen dat ik eigenlijk geen noot wist te raken. Achteraf vertelde niemand me dat het goed was. ‘Wat een leuke avond!’ was het grootste compliment dat er, zelfs bij mijn moeder, uit te slepen viel.

Uitstellen doe ik nog steeds, zingen en pianospelen heb ik voorgoed achter me gelaten.


lees ook:

Nieuwsbrief

Elke drie weken houden we je op de hoogte van wat we schreven en wat we lazen in de Red Pers-nieuwsbrief.

Zoeken

Doneren

Wij bieden jonge, aspirerende journalisten een podium én begeleiding. Dat kunnen we nog beter met jouw steun. Die steun komt met twee voor de prijs van één, want onze sponsor matcht jouw donatie. Geef jij ons vijf euro? Dan ontvangen wij een tientje.